Ayrıntılarını bu kadar canlı hatırladığım en eski tarihli anım… Sabah saatlerinde turuncu renomuzla Uzunköprü subay lojmanlarındaki evimizden yola çıkmış, akşamüstüne doğru Gönen ilçe sınırına ulaşmışız. Heyecandan yerimde oturamıyorum. Arka koltukta zıplayarak şarkılar söylüyorum. Aslında prova bu; az sonra dedemlere ne kadar büyüdüğümü göstermeye hazırlanıyorum.

Babam arabanın kontağını kapatır kapatmaz; arka kapıyı açıp arnavut kaldırımına fırlıyorum. Dedemlerin müstakil evinin sokak kapısına beş altı basamak tırmanarak çıkılıyor. Gözüm el şeklindeki tokmakta. Ama henüz boyum ona yetişmiyor. İçinde numara yazılı tarçın rengi kapı kolunu tutuyorum. Yarı şeffaf; akide şekerine benziyor. Kapıyı tokmak büyüklüğündeki küçücük ellerimle yumruklamaya hazırlanırken ucu delikten dışarı sarkmış ipi fark ediyorum. Hiç düşünmeden çekiveriyorum. Kapı gıcırdayarak açılıyor.

Loş hole hırsız gibi, ses çıkarmamaya dikkat ederek adım atıyorum. Hemen girişte bir sedir. Altı küçük kavunlarla dolu. İçerisi serin. Huzur, iyilik, düzen kokuyor. Ortalıkta kimse yok. Salondan duvar saatinin tik tak sesleri geliyor.

Koridoru koşarak geçip, mutfağa giriyorum. Solda alçak bir tezgah, üzerindeki açık rafa dizili çiçekli tabaklar, onun devamında maşınga sobası. Mis gibi, fırından yeni çıkmış taze poğaça kokuyor. Üstü gazeteyle örtülmüş tepsi yerde, bardacık eriği dolu sepetin yanında duruyor. Üzerindeki beyaz örtüye kırmızı, yeşil biberler serilmiş sedirin yanından, acı biber kokusunu içime çekerek bahçeye çıkıyorum.

Asmanın altındaki terliklerden, daha küçük oldukları için babaanneminkileri ayağıma geçiriyorum. Sardunya kokusu başımı döndürüyor. Asma yapraklarının arasından sapsarı ışık hüzmeleri iniyor. Sundurma ıslatılmış. Muşamba örtülü masada yıkanmış üzüm dolu emaye bir tabak duruyor.

Bir gözüm mutfakta; babamlar gelmeden sürprizi ben yapmak istiyorum. Bahçe tarafına bakınarak bir hareket arıyorum. Yeşilliğin ucu bucağı gözükmüyor. Dikkatli bakınca elma ağacının arkasında domatesleri sulayan hortumu fark ediyorum. Birkaç adım daha yaklaşıp görüş açımı değiştiriyorum.

Dedem orada! Kısa beyaz saçları, açık alnı, gri badem bıyığı, tiril tiril beyaz gömleği, titreyen eli, bahçe sularken giydiği kahverengi çizgili pijama altı ve deri terlikleriyle; sonraki yıllar boyunca da neredeyse hiç değişmeyecek zaman dışı görüntüsüyle elma ağacının gölgesinde dikiliyor.

“Dedeee” diye bağırarak çiçek tarhları arasındaki toprak yoldan koşmaya başlıyorum. Şaşırıyor. Hortumu usulca yere bırakıyor. “Oooo kocaman olmuş bu aslan parçası” diye bağırıyor. Kucaklaşıyoruz. Meğer dedem kendi çocuklarına bile sevgisini pek öyle açık etmezmiş. Beni sımsıkı göğsüne bastırıyor. Tıraş köpüğü, limon kolonyası ve seccade kokuyor. Kocaman olduğum fark edildiği için gururlanıyorum. Acaba bana bir şey almış mıdır diye meraklanıyorum.

Hep birlikte salondayız şimdi. Büyükler kendi aralarında konuşurlarken sıkılıyorum. Ayağa fırlayıp ortalıkta koşuşturmaya başlıyorum. Kerpiç evin rabıtalarında zıpladıkça, antika vitrinin camları zangır zangır titriyor. Bu güç gösterisi hoşuma gidiyor. Babaannem uyaracak oluyor; dedem hoşgörülü bir bakışla onu susturup, evin kapısı kapalı tek odasına giriyor. Az sonra bir Çokomel, iki sakız ve bir çikolatalı gofretle geri geliyor!

Hediyeler avuçlarıma sığmıyor! Bu kadar çok ganimeti bir seferde almamışım hiç. Annemin sözünü dinleyerek dedemin titreyen elini öpüp teşekkür ediyorum. Çokomel’imin ambalajını dişimle yırtıyorum. İlk lokmayı tadını çıkara çıkara ağzımda döndürürken, yarım küre şeklindeki çikolata kaplı bulutsu kesiti, bir mucizeye tanıklık eder gibi hayranlıkla inceliyorum. İkinci ısırıktan önce babamın kulağına eğilip, “Dedemin kantini mi o oda?” diye soruyorum.

Bu soruma dakikalarca gülünüyor. Dedemle babaannemin yatak odasının adı o günden sonra “Kantin” oluyor.

Sonraki yıllar boyunca da dedem o evde bulunduğum her akşam, fötr şapkasını askıya astıktan sonra önce Kantin’e giriyor. Sonra titreyen elinde seveceğim birkaç parça çikolata ya da şekerleme ile salona geliyor. Zamanla ürünler, markalar, ambalajlar değişiyor ama bu gelenek bir gün olsun bozulmuyor. Bozulmayan bir başka gelenek daha var: Kantin’e asla dedemle babaannemden başkası giremiyor.

Çocukken rüyalarımda sık sık dolap raflarını en sevdiğim ürünlerle tıka basa dolu gördüğüm o esrarengiz odaya ilk ayak basışım, üniversiteye başladıktan bir yıl sonra gerçekleşiyor.

Yine bir yaz günü, İstanbul otobüsünden inip dedemlerin evine yürüyorum. Sokak kapısının ipi dışarıda. Gürültü çıkarmamaya özen göstererek ipi çekip, içeri giriyorum. Hol yine loş ve serin. Sol taraftaki askıda dedemin fötr şapkası asılı. Sedirin altı boş.

Bu kez bahçeye değil, duvar saatinin tik taklarına doğu yürüyorum. Antika vitrinin camlarını titretmemek için adımlarımı dikkatli basıyorum. Babamın başı önüne düşmüş, tekli koltukta uyuyor. Sessizce yanındaki divana ilişiyorum. Rüzgar estikçe bahçedeki asmanın filizleri hareket ediyor. Yaprakların gölgeleri sehpanın üzerindeki tül desenli ışık yansımalarına karışıyor. Duvar saatinin tik taklarını dinleyerek dedemin boş koltuğunun desenlerini seyrediyorum. Kantin’in kapısı usulca aralanıyor. Babaannemin iyice ufalmış, kamburlaşmış gövdesi rabıtaların üzerinde gölge gibi hareket ediyor.

Yanına gidip elini öpüyorum. Babaanemin gözleri, çukurlarının içine kaçmış. Bahçedeki kuyunun dibindeki su gibi uzak ve gölgeli görünüyor. Birlikte mutfağa yürüyoruz. Koridorda sessizce ağlıyor. Islanmış gözlerini tülbendinin ucuyla silerken “aç mısın?” diye soruyor. Tezgahta bir kase dolusu poğaça var. Başımı iki yana sallıyorum. “Dedemi görebilir miyim?” diye soruyorum. Sürahiden bir bardak su dolduruyor. Peşine takılıyorum.

Kantin’e ilk o akşamüstü giriyorum.

Kapının tam karşısında aralık bir giyotin pencere… O aralıktan içeri yeşil, güneş ve güzel hatıralar giriyor. Diğer pencerenin önünde ise orta kısmı ağarmış sarı bir perde ve ağır bir teslimiyet var. Dedem pirinç bir karyolanın ortasında ölmeye çalışıyor. Gözleri, elleri, şuuru kapalı. Avurtları çökmüş. Badem bıyığı tavana bakıyor.

O gün, beni görünce hortumu yere bırakıp nasıl tek dizinin üstüne çöktüyse, aynısını yapıyorum. Nefes almak denemez o sese, düzensiz hırıltılar çıkarıyor. Lekeli, damarlı, cansız bir çınar yaprağını andıran elini tutup önce dudaklarıma, sonra alnıma götürüyorum. Eli bu kez titremiyor.

Gözümden bir damla yaş, dedemin avcuna düşüyor. O an gözü açılıyor. Tik tak kadar bir süre boyunca yüzüme bakıyor. Babaannem, dedemin komaya girdiğinden beri ilk kez o an gülümsediğini söylüyor. Tekrar gözlerini yumup hırıldamaya başlıyor.

Orada öylece, yatağının dibinde çömelmeye devam ediyorum. Babaannem odadan çıkıyor. Gözüm karyolanın ayak ucundaki dolaba takılıyor. Bir an için yas havasından sıyrılıp, Kantin’in gizemli raflarında ne olduğunu görmek için dayanılmaz bir merak duyuyorum.

Parmak uçlarımda ilerleyerek, gömme dolabın kapısını usulca aralıyorum. Raflar yavaş yavaş aydınlanıyor. Kesif bir eski kağıt kokusu genzime doluyor. Çocukluğum boyunca gofret, çikolata ve türlü kantin ürünleri depolandığını varsaydığım rafların, dedemin gençlik yıllarına ait cilt cilt mecmua ve kitapla dolu olduğunu görüyorum.

Dolabın kapağını usulca örtüp tekrar dedemin baş ucuna ilişirken, o mecmuaların ileriki yıllarda yazacağım kitaplar için esin ve kaynak olacağını bilmiyorum.

Rabıtalar bu kez kuvvetli sarsılıyor. Çok geçmeden eşikte babam beliriyor. Yorgun ama metin görünüyor. “Vedalaştınız mı?” diye soruyor. Başımı sallıyorum. Nöbeti o devralıyor.

Bahçeyi sulamaya çıkıyorum.

Önce lokanta, pansiyon ve evlerin ışıkları seyrelmiş, sonra sahil barlarından yükselen müzik ve kahkahalar kesilmişti. Dolunay Ege’nin karanlık sularına gümüş zincirini uzatmış, gök kubbenin boynunda gösterişli bir inci tanesi gibi parlıyordu.

Şimdi yeryüzü tavanına kakılmış irili ufaklı pırlantalar gibi ışıldayan yıldızların, geceleri gökyüzünün kendini doyasıya seyrettiği devasa bir aynaya dönüşen kuzguni denizin, teni incecik bir tül gibi şefkatle okşayan ada rüzgarının vaktiydi.

İşte O, bir tek bu saatlerde gerçekten nefes aldığını hissediyor, baba yadigarı “Rüya” adlı sandalının küreklerine asılarak karadan uzaklaşıyordu.

Özellikle bir hedef belirlemiyor ama ilginç bir şekilde her gece kendini aynı sularda buluyordu. Duracağı yeri ve zamanı gözlerinin yıldızlar gibi seğirmesinden, sandalının yakamoza karışmasından ya da başının üstünde aniden beliriveren kar beyazı bir martıdan anlıyordu.

Oraya vardığında, balık değil de denizi tutmak için oltasını sandaldan aşağı bırakıyor; kurşunun dibe batışını zihni ile takip ediyor, denizin ne kadar derinleşebildiğine her seferinde ilk kez tanıklık ediyormuşçasına hayranlık duyuyordu.

Sonra bu hayranlık ağır ağır yerini boşluk duygusuna bırakıyordu. Kurşun dibe indikçe içindeki eksiklik ve özlem duyguları da derinleşiyor; belki de hiç gelmeyecek birini bekliyor olma ihtimali O’nu dibe doğru çekmeye başlıyordu. Arada dilinin ucunda rüyalarından mı, çocukluk anılarından mı kaldığını bilemediği eşsiz bir tat beliriyordu. O’nu tamamlayacak, yaşamını anlamlandıracak bir varlığın yakınlarda bir yerlerde nefes alıyor ve tıpkı kendisi gibi, eksik parçasını arıyor olduğu sezgisinin tadıydı bu. Ve işte o sezgi O’nu bazen hayata bağlıyor, bazen de büsbütün koparıyordu.

“Rüya” bir süredir beşik gibi tatlı tatlı sallanıyordu. Kurşun dibe oturunca O’nun göz kapakları da iyice ağırlaştı. Dilinin ucuna o tat geldi. Bunun bir davet olduğunu hemen anladı. Oltasını apar topar kayığın içine topladı. Ağların üstüne usulca kıvrıldı. Kayan bir yıldızın altında uyuyakaldı.

Şiddetli bir çarpma sesi ve onu takip eden güçlü bir sarsıntı ile yerinden fırladı. Önce nerede oluğunu bilemedi. Sandalda uyuyakalmış olduğunu fark edince karaya oturduğunu ya da başka bir tekneye çarptığını sandı. Telaş içinde dört yanını kontrol etti. Ay, bulutun arkasında kalmış olmalıydı. Her yer zifiri karanlıktı.

İnlemeye benzer bir ses duyar gibi oldu. Bir an için oltaya iri bir balığın takıldığını düşündü. Kamışı yokladı: Boştu. Eğilip teknenin dibine baktı. Ve onu gördü!

Önce denizkızı sandı. Sonra hala rüyada olduğunu!

Son bir iniltinin ardından uzun saçlar suya gömülmeye başladı. Hiç vakit kaybetmeden denize atladı. Saçları bileğine dolayıp, sahibiyle birlikte yukarı çıkardı.

Nefes nefese sandala tırmandılar. Denizkızı değildi. Ay rengi bacakları vardı. Çiçekli, kısa bir gecelik giymişti. Göğüslerinde tomurcuklar açmıştı. Başından hafif kan sızıyordu.

“Ne işim var burada?” diye sordu Kız.

“Bilmem, rüyamdaydın sanırım.” diye yanıtladı.

“Hayır sen benim rüyamdaydın.”

“Nasıldı rüyan?”

“Hasret gibiydi… Beni çekiyordun.”

Özlem demişti, boşluk demişti. Hasret demek aklına gelmemişti hiç. Oysa doğru sözcük buydu.

“Nasıl yüzebildin buraya kadar?”

“Bilmem. Uyuyordum.”

“Uyurgezer misin?”

“Çocukluğumda birkaç kez olmuş bu, evet. Ama bu ilk uyuryüzerliğim.”

Karşılıklı gülümsediler son sözcüğüne. Ay tutulması gibi bir şey oldu.

Babasının geceleri sokak kapısını kilitleyip anahtarını sakladığını söylemedi, Kız. Evden tek çıkış yolunun, denize inen merdivenler olduğunu da.

“Rüya”nın beni her defasında buraya getirmesinin nedeni buymuş demek?” diye mırıldandı Oğlan.

Kendini bildi bileli bir tek bu sulara ait hissettiğini söylemedi O da.

“Neymiş o?” diye üsteledi Kız.

“Seni beklemek. Bir gece geleceğini bilmek.”

İkisinin de yanakları deniz feneri gibi kızardı.

“Hayatımı sana borçluyum.” dedi Kız usulca.

Ay, buluttan kurtuldu.

“Ben de… Senin var olma ihtimaline borçluyum…” diye fısıldadı Oğlan.

Utandı. Kürekleri eline aldı. Başıyla kıyının tek tük ışığını işaret ederek: “Sizinkiler fark etmeden seni evine bırakayım.” dedi.

Kız kürek tutan ellerden birini yakaladı. Islak avuçlarının arasına aldı.

“Sen olmasan evime dönemezdim” diye fısıldadı. “Seni bulmuşken hiç dönemem.”

Oğlan, Kız’ın dudaklarının arasında yıldızların ışıldadığını gördü.

Kayığın burnunu yeniden aya doğru çevirdi. Dümeni “Rüya”ya devretti. Başlarını balık ağlarına bıraktılar. Gözlerini yumdular. Yıldızların üstlerini örttüğünü göremeden el ele hayatlarının en tatlı rüyasına daldılar. Dolunay, Ege’nin karanlık sularına gümüş zincirini uzattı, iki genci sonsuza dek birbirine bağladı.

Yasemin kokulu bir Ağustos gecesi… Ahşap köşklerden, mor salkımlı bahçelerden, geniş balkonlardan kahkaha sesleri yükseliyor. Sardunyalar, sokak lambaları, kediler, zakkumlar, taze sulanmış dükkan önleri… Her yerde, her şeyde abartısız bir güzellik, doğal bir hafiflik var. Hava limonata kıvamında. Meltem yanık tenleri ılık ılık okşuyor. Uzaklardan bir faytonun nal ve çıngırak sesleri duyuluyor.

Alis, Lale sinemasının önünde en iyi arkadaşı Luiza ile buluşuyor. İkisi de sakız beyazı giysiler içinde. Başlarında gündüz birlikte topladıkları papatyalardan yaptıkları taçlar… Lacivert gecenin koynunda birer yıldız gibi ışıldıyorlar. Kol kola, şarkı söyleyerek, seke seke Aya Yorgi tepesine doğru ilerliyorlar.

“Papatya gibisin beyaz ve ince.

Eziliyor ruhum seni görünce.”*

Cıvıltılı sesleriyle çamların arasından su gibi akıyorlar. Dilek ağacının dibine vardıklarında Luiza aniden ciddileşiyor. Alis’in kulağı yaklaşıp, ona bir sır vereceğini fısıldıyor. Önce kimseye söylemeyeceğine yemin ettiriyor. Sonra birkaç kez yutkunuyor. Ve nihayet ağzındaki baklayı çıkarıyor. Bir oğlanla öpüştüğünü itiraf ediyor!

Alis’in gözleri fal taşı gibi açılıyor. Luiza dudaklarını büzüp havaya bir buse kondurarak, nasıl yapıldığını gösteriyor. Alis’in şaşkınlığı öfkeye dönüşüyor. Başrahibe gibi kaşlarını çatarak: “Evlenmeden öpüşürsen cehennemde cayır cayır yanarsın” diye parmak sallıyor. Luiza’nın oralı olmadığını görünce, diğer elini beline koyarak: “Ya biri görüp babana söyleseydi?” diye tehditlerini sürdürüyor.

Luiza hiç oralı değil. Kendine sımsıkı sarılmış, hayali dudaklarla öpüşmeye devam ediyor. Dilek ağacına bağlı çaputların arasından iki pervane yükseliyor. Luiza’nın başının üstünde dönmeye başlıyorlar. Sanki pervanelerin kanatları Alis’in avuçlarını, koltuk altlarını gıdıklıyor. Alis onları seyrederken sakinleşiyor. Usulca gözleri kapanıyor. Rüyalarından tanıdığı ılık haz duygusuna doğru, pürüzsüz bir kaydıraktan kayar gibi çekiliyor. Göz kapaklarını tekrar araladığında, Luiza’nın kollarını iki yana açmış pervanelerle birlikte dönmekte olduğunu görüyor.

Alis dayanamıyor. Ayağa fırlayıp onlara katılıyor. Hep birlikte kendilerinden geçerek dans ediyorlar. Alis ile Luiza elleriyle birbirlerine öpücük göndererek kıkırdıyorlar. Pervaneler, onların papatyadan taçlarına konup, havalanıyor. Yıldızlar her zamankinden daha parlak ve kalabalık, uçsuz bucaksız bir mücevher tarlası gibi yanıp sönüyor.

O gece pervaneler mehtaba doğru kanat çırparken, Luiza ve Alis sırt üstü çimlere seriliyor. Alis, “Vay canına” diyor nefes nefese. “Demek… Ben bunun için yaratılmışım!”

***

Bir yaz sonra. Luiza’nın babası adadaki evlerini satıp, ailesi ile birlikte ülkeyi terk etmek zorunda kalmış. Alis, Luiza’yı çok özlüyor. Artık akşamları ya ailesiyle Lale Sineması’nda uslu uslu gazozunu içip romantik filmler izliyor ya da tek başına çamlığa gidip mehtaba karşı hülyalara dalıyor.

Bir gece çamlıkta, yol kenarındaki ağaçlardan birine yaslanmış, Luiza’nın Aya Yorgi yokuşunda anlattıklarını düşünerek hayal kurarken büyülü bir ses işitiyor. İnsanın ruhunu okşayan, pervaneler gibi bir duygudan diğerine konan, kıvrak bir ezgi bu. Müzik öylesine zengin ki, Alis onun gramofonda dönen bir plaktan yükseldiğini tahmin ediyor. Efsunlanmış gibi ayağa kalkıyor. Sesin peşinden çamlığın derinliklerine doğru ilerliyor.

Yorgo’yu ilk o gece; uçurumun kıyısında, bir kayanın üzerine oturmuş, ayaklarını yakamoza doğru sallandırmış, Yunan Tanrılarını andıran bir siluet olarak görüyor. Meltem perçemini usul usul oynatırken… Bedeniyle bütünleşmiş akordeonuyla, dolunaya karşı vals yaparken…

Alis’in göğüs kafesinde pervaneler uçuşmaya başlıyor. Saç diplerinden ayak parmaklarına kadar gıdıklanıyor. Yorgo’ya o an, daha yüzünü bile görmeden aşık oluyor.

Müzik aniden kesiliyor. Çatlak bir ergen sesi çalıların arasındaki çıtırtıya doğru “Kim var orada?” diye bağırıyor.

Alis’in kalbi duracak gibi oluyor. Beyaz elbisesi ile karanlıkta gizlenmeye çalışmasının bir yararı olmayacağını fark ediyor. Ürkekçe, santim santim ayağa kalkıyor.

“Sen miydin?” diye soruyor, Yorgo. Bembeyaz dişleri ay ışığında yıldızlar gibi yanıp sönüyor. “Korkuttun beni.” Birden ciddileşiyor. “Gizli gizli beni mi seyrediyordun?”

“Yoo… Hayır…” diye kekeliyor Alis. “Çok güzel… çalıyorsunuz… yani… ben… şarkınızı… duydum da uzaktan…”

Yorgo bir kez daha, bu defa daha da aydınlık gülüyor. “Papatya tacın çok güzelmiş.” diyor. Ve yüzünü dolunaya dönerek Alis’in en sevdiği şarkıyı çalmaya başlıyor.

“Papatya gibisin beyaz ve ince…”

***

O gece Alis’in gözüne uyku girmiyor. Sabaha kadar odasındaki pencereden yıldızları seyrediyor. Ertesi sabah herkes uyurken sokağa fırlıyor. Kedileri kucaklıyor, topal martıyla çene çalıyor. Deniz kabuklarından kolye yapıyor. Dedesinin elinden hortumu kapıp bahçeyi suluyor. Gün boyunca defalarca papatya falı bakıyor. Akşamı zor ediyor.

Yemeğini her zamankinden hızlı bitirerek, sofradan kalkıyor. Gizli gizli dudağına annesinin rujunu sürüp evden dışarı fırlıyor. Nefes nefese dilek ağacına varıyor.

Eski giysilerinden kestiği iki kumaş parçasından ilkini dilek ağacına bağlarken, Yorgo’yla tıpkı Luiza’nın anlattığı gibi öpüşebilmeyi diliyor.

İkincisini ince bir dala sıkıca düğümlerken ise, tıpkı Yorgo’nunki gibi bir akordeona sahibi olabilmeyi.

Sonra Luiza ile yaptıkları gibi ellerini iki yana açarak dönmeye başlıyor. Dönüyor, dönüyor… Bağladığı kumaş parçalarının etrafında uçuşan iki pervaneyi görünceye kadar… Aşk sarhoşluğundan ayakta duracak hali kalmayıncaya kadar… Dengesini yitirip papatyaların arasına devrilinceye kadar…

***

Yasemin kokulu bir Ağustos gecesinde Alis’in ilk dileği gerçekleşiyor. Eve dönüp başını yastığa koyduktan sonra sabaha kadar gülümsüyor. Luiza gibi havaya buseler konduruyor, kendi bedenine sarılıyor. Artık ne için yaratılmış olduğuna dair en ufak şüphesi kalmıyor.

***

Yaz tatilinin son günleri. Hava serinlemeye başlamış. Alis artık çamlığa sırtında hırkasıyla çıkıyor. Hırkası papatya işlemeli… Yorgo’nun akordeonuyla düğün ve davetlere çağrılmadığı gecelerde hep aynı yerde, uçurumun kıyısındaki kayada buluşuyorlar. Birlikte yakamozu seyrediyorlar. Birbirlerine kayan yıldızları gösteriyorlar. Alis’in uçuşan saçları Yorgo’nun yüzünü yalıyor. Yorgo Alis’leyken bir başka çalıyor, parmakları akordeonun tuşları arasında görünmez oluyor. Alis gözlerini kapayarak akordeonun yelpaze gibi açılıp kapanan körüğü ile bir sallanıyor. Bazen ansızın dudaklarına kıpır kıpır bir şey konuveriyor. O zaman Alis gözlerini daha da sıkı kapıyor. Onun bir pervane mi, yoksa Yorgo’nun dudakları mı olduğunu tahmin etmeye çalışıyor. Başı tatlı tatlı dönüyor, dönüyor. Bu gizemli tutku sonsuza dek sürsün istiyor.

***

Bir gece Alis akşam yemeğinden sonra, her zamanki saatinde, çamlığa varıyor. Uçurumun ucundaki kayanın üstüne oturup beklemeye başlıyor. O gece Yorgo ilk kez buluşmalarına geç kalıyor. Yakamoz yok. Yıldızlar ışıldamıyor. Çamlık romantik değil, ürkütücü görünüyor. Sert rüzgar Alis’in narin gövdesini çam dalları gibi bir o yana, bir bu yana sallıyor.

O sabah Yorgo’nun balığa çıktığını bilen Alis’in endişesi her geçen dakika büyüyor. Çamlığın derinliklerinde bir baykuş ötüyor. Gök gürlemeye başlıyor. Alis daha fazla dayanamıyor. Elleriyle yüzünü kapıyor. Hüngür hüngür ağlamaya başlıyor. Papatyalı hırkasının yakası, kolları sırılsıklam oluyor.

Derken arkasında bir hışırtı duyuyor. Korkudan ne yapacağını şaşırıyor. Başını ağır ağır sesin geldiği yöne çevirince, çalıların arasında hareket eden bir şey görüyor. Titremeye başlıyor. Gözlerini kısıp biraz daha dikkatli bakınca Yorgo’nun perçemini fark ediyor ve hemen altında onun eşsiz bakışlarını yakalıyor. Sevinç çığlığı çamlıkta yankılanıyor. Yorgo gizlendiği yerden çıkıyor. Birbirlerine doğru bütün güçleriyle koşuyorlar. Alis, Yorgo’nun boynuna sarılıyor. Saçları, etekleri, ayakları havalanıyor. Pervaneler gibi dönüyor, dönüyorlar…

Ayağı tekrar yere bastığında Alis, Yorgo’nun elindeki bavulu görüyor. Tam onu niçin taşıdığını soracakken diğer elinin bileğine kadar beyaz sargı bezleri ile sarılı olduğunu fark ediyor.

“Eline ne oldu?” diye sorarken çığlık atıyor.

“Bugün balıkta üç parmağım halatın arasına sıkıştı.” diyor Yorgo sakince.

“Eeeee?” derken Alis’in gözleri ve kaygısı iyice büyüyor.

“Denize düştüler, bulamadık.” diyor Yorgo, herhangi bir nesneden bahseder gibi soğukkanlılıkla.

Alis fenalaşıyor. Yorgo onu son anda belinden yakalayıp çimlere oturtuyor.

“Üzülme lütfen” diyor Yorgo. “Hiç dönmeye de bilirdim. Son anda kolumu kurtarmasam halatın ucundaki demir beni peşinden suyun dibine de sürükleyebilirdi. İnsan ölümle böylesine burun buruna gelince, kendisi için aslında neyin önemli olduğunu çok daha iyi kavrıyor. Eğer sen de kabul edersen papatyam, bundan böyle hep seninle birlikte olmak istiyorum.”

Alis başını Yorgo’nun omzuna yaslayıp bir kez daha, bu defa hıçkırarak ağlamaya başlıyor. Üzüntü, şükür ve sevinç göz yaşları birbirine karışıyor. Derken aniden ağlamayı kesip doğruluyor. Yaşlı gözlerini Yorgo’nunkilere dikiyor.

“Peki ya akordeon?” diye soruyor. “Artık akordeon çalamayacak mısın?”

“Ah Sevgili Alis…” diyor Yorgo. “Annem sürekli, ‘her şerde bir hayır vardır’ der.” Sağlam elindeki tutacağı Alis’in avcuna bırakıyor. “Hayır artık yalnızca şarkı söyleyeceğim.”

Alis, Yorgo’nun kendisine teslim ettiği bavulun içinde akordeonunun bulunduğunu o zaman anlıyor. Rüzgar diniyor. Yorgo’nun dinmek bilmeyen gülümsemesi bulutları yavaş yavaş dağıtıyor. Yıldızlar yeniden teker teker göz kırpmaya başlıyor.

Yorgo eğiliyor. Alis’in dudaklarına bir buse konduruyor. “Bundan böyle sen akordeon çalacaksın. Ben şarkı söyleyeceğim.” diye fısıldıyor.

Böylece Alis’in ikinci dileği de gerçekleşmiş oluyor.

***

O geceden sonra iki pervane gibi, gece gündüz birbirlerinin etrafında dönerek yaşıyorlar. Alis’in çalmayı öğrendiği ilk şarkı “Papatya” oluyor. Yorgo onu gözlerini kapayarak,  Alis’in kollarında yelpaze gibi açılıp kapanan körükle bir sallanarak söylüyor. Bazen ansızın dudaklarına kıpır kıpır bir şey konuveriyor. O zaman perçemini geri atarak gülümsüyor. Gözlerini daha da sıkı kapıyor.

 

 

*Söz ve Müzik: Necdet Koyutürk

Bir martı geçti başının üstünden. O midye açtı.

Ay çekirdeği kabuklarının arasına iki telaşlı serçe kondu. O midye açtı.

Bir karabatak şıp diye suya daldı. O midye açmaya devam etti.

Tek gözü kör tekir, sarı lastik çizmelerine sürtündü. Hiç oralı olmadı. Bir midye daha açtı.

Hava serinledi biraz. Önündeki midye dağı yarı yarıya eridi. O sabırla açtı… Açtı…

Kaygan, minik et parçalarını sıyırıp çıkardı kara kabukların içinden. Kimi yavru ağzı. Kimi pembemsi. Kimi soluk benizli. İnsan teni gibi renk renk.

Kimi sıyrılıp kaçmış denize. Kabuğunun haberi yok.

Yağmur çiselemeye başladı. İsa Kaptan’ın verdiği naylon yağmurluğu geçirdi sırtına. Başına kapüşonunu taktı. Bir midye açtı.

Yağmur midye içlerini attığı leğenin suyunu taşırmaya başladı hafiften. O bir midye daha açtı.

Sonra bir midye daha aldı avcuna. Bu sefer açamadı!

Kabukların arasına bıçağın ucunu sokmaya çalıştı her zamanki yerden. Olmadı. Farklı yerlerden denedi: Önden, yandan, kökten… Adeta kilitlenmişti midye, en ufak bir açık vermedi.

Bıçak mı körleşti diye başka bir midye çekti aldı, yığının içinden. Onu tek hamlede açtı.

Bir tane daha. Onu da kolayca açıp, içini sıyırdı. Bir tane daha. Onu da…

Açılmayan midyeye geri döndü. Sımsıkı kapalıydı ağzı. Milim oynatamadı. Ne zaman açılmayan bir midyeyle karşılaşsa, eli ayağı titremeye başlardı.

Açılmayan midyeyi cebine koydu. Sırtını Anadolukavağı’na döndü.

Derin derin nefes alıp sakinleşmeye çalışarak, diğer midyeleri açmaya devam etti.

***

Anadolukavağı’nda doğup büyümüştü. Hayali babası gibi balıkçı olmaktı. Bir de Midyeci Hasan’ın kızı Munise ile evlenmek.

Babası sisli bir sabah denize açılıp bir daha dönmeyince, anası oğlunu da o kör Boğaz’a yedirmeyeceğine yemin ederek ilk hayalini soldurmuştu.

Askere gidene kadar anası ile kıyıda midye açmıştı.

İkinci hayali ise… Anasının cenazesi için askerden izinli geldiği gün, Midyeci Hasan’ın Munise’yi Balıkçı Sami’ye verdiğini haber aldığında yıkılmıştı.

Hemen yıkılmamıştı aslında. İnanmamıştı çünkü. Anasının öldüğüne inanmıştı da Munise’sinin başkasına varacağına inanamamıştı. Tabutu musalla taşında bırakıp, iskeleye koşmuş, Munise’yi her zamanki gibi teneke barakanın önünde, kardeşleri ile midye açarken bulmuştu.

Gözünde iri inci tanesi büyüklüğünde iki göz yaşı ile ayağa kalkmıştı Munise onu görünce. Çocukluğundan beri her bakışında “seninim” diyen gözbebekleri bu defa serçeler kadar ürkek, ondan başka her yöne kaçışıyordu. Az önceki midye gibi, Munise de o gün ağzını milim oynatmamıştı. Sela okunurken avcunu açmıştı bir tek: Midyeci’nin dev bir midyenin kalbinde bulduğu iri inciden yaptırdığı ve askere gitmeden önceki gece Munise’nin narin parmağına taktığı yüzük vardı içinde.

Onu gördüğü an her şeyin bittiğini anlamıştı. Yüzüğü almadan arkasını dönmüş, o gün annesi ile beraber hayallerini de toprağa gömmüştü.

***

Midyeleri hızlı hızlı açtı. Daha hızlı… Daha da hızlı… Sonunda bıçak yosunlu bir kabuğun ıslak yüzeyinden kaydı. Parmağını kesti.

Herhangi bir sıvıymış gibi kendi kanını emdi. Aklı, açılmayan midyedeydi. Döndü, tekrar eline aldı. Parmaklarının arasına iyice sıkıştırarak bıçağın sivri ucunu hırsla iki kabuk arasına dayadı. Bıçak kaydı. Elini bir kez daha kesti.

Canı yanıyordu. Annesinin cenaze namazında, yağmur damlaları yanaklarından süzülürken nasıl yandıysa öyle yanıyordu.

Birden öfkelendi!

Bıçağı kabukların arasına bıraktı. Ayağa kalktı. Açılmayan midyeyi bir kez daha kavradı. Kolunu gri bulutlara doğru, sonuna kadar açtı. Elindeki midyeyi bütün gücüyle beton zemine fırlattı.

Midyenin kabukları tuzla buz olurken ortasından beyaz, sert, parlak bir nesne çıktı. Sekti, yuvarlandı, az ötede durdu.

Beyaz nesne… İnciye benziyordu!

Birkaç adım atarak, başında durdu. Evet inciydi ve epeyce büyük gözüküyordu. Bu kadar irisini yalnızca bir kez, Anadolukavağı kayalıklarındaki dev bir midyenin kalbinde bulmuş ve…

Eğildi. Yüreği gümbürdemeye başladı. İnci… Altın bir halkaya mıhlanmıştı.

Bu… Bir yüzüktü… Ve ondan dünyada sadece bir tane vardı!

***

Ertesi sabah, gün doğarken midye çuvallarını bırakmak üzere kıyıya yaklaşan İsa Kaptan’a kendisini tekneye almasını işaret etti. İsa Kaptan şaşırdı. Çocukluk arkadaşı, otuz yıldır ilk kez kendisinden bir şey istiyordu. Hemen tekneyi durdurdu. Deniz dalgalıydı. Birkaç usta işi manevranın ardından rıhtıma yanaştı.

Onu en son cenaze dönüşünde taşımıştı. Ne o gün, ne de sonrasında tek kelime konuşmuşlukları vardı. İsa Kaptan otuz yıldır her sabah gün doğarken çuvalları fenerin dibine bırakır, akşamları temizlenmiş midye içlerini torbalarla geri alırdı.

Boğaz’ı sis basıyordu. İsa Kaptan dümeni Anadolukavağı’na kırıp gazı kökledi.

Midyeci gözlerini kısmış, karşı kıyıda yıllardır silmeye çalıştığı geçmişin izlerini arıyordu.

“Munise nasıl?” Sesi paslı bir kapı gıcırtısı gibi, sanki otuz yıl öncesinden, zorlanarak geliyordu.

“İyi.” diye yanıtladı İsa Kaptan, sigarasından derin bir nefes çekerken. “Geçen sene Midyeci Hasan’la damadını deniz aldı. Ama Munise iyi.”

Midyeci uzaklara bakmaya devam etti.

“Midye açıyo mu gene?”

“Senin gibi o da.” diye gülümsedi İsa Kaptan. Tek elini dümenden ayırıp, çocukluk arkadaşının omzuna koydu. “Başka bi şey yaptığı yok. Sabah akşam midye açıyo.”

Midyeci, teknenin önünde iyot kokulu rüzgara bağrını açarak heykel gibi durdu. Anasının cenaze günü kaskatı kesilen bedeninin, hava gören buzhane balığı gibi çıtır çıtır açılmaya başladığını duyumsadı.

İsa Kaptan daha yanaşmadan, Midyeci teknenin burnundan iskeleye atladı.

Teneke balıkçı barınaklarının yerine plastik kulübeler yapılmıştı. Munise, onlardan birine yaslanmış, başı önde midye açıyordu.

Saçları aklaşmış, elleri kızarıp şişmiş, gövdesi kalınlaşmıştı.

Aniden başını kaldırdı. Gözleri aynıydı!

Dizlerini tutarak, ağır ağır ayağa kalktı. Gözbebekleri yine serçeler gibi telaşlıydı.

Midyeci birkaç adım daha attı. Tam karşısında durdu. Sağ elini ağır ağır cebinden çıkardı. Sımsıkı sıktığı yumruğunu açtı. İncili yüzük, avcunun ortasında parladı.

Munise gülümsedi. Bıçağı midyelerin üstüne bıraktı. O da ıslak sağ elini cebine sokup, çıkardı:

Avcunun ortasında Japon yapıştırıcı vardı.

Kızararak gülüştüler. Munise’nin gözleri kalp gibi atarken yine “seninim” diye fısıldadı. Midyecinin ağzı, ateş görmüş midye kabuğu gibi ardına kadar açıldı.

Titreyen elleriyle avcundaki yüzüğü Munise’nin parmağına taktı.

Bu kez Munise’nin elini bırakmadı. Birlikte anasının mezarına doğru yürümeye başladılar.

Bir martı geçti başlarının üstünden. İki serçe yanlarında sekti. Bir karabatak şıp diye sudan başını çıkardı.

Alnı kırıştı Midyeci’nin. Aniden durdu Munise’ye dönerek:

“Nerden bildin yüzüğün beni bulacağını?” diye sordu.

Munise, başıyla iskele tarafını işaret etti. Midyeci o tarafa döndü. İsa Kaptan tekneyi halatla babaya bağlıyordu. El ele durmuş kendisine baktıklarını görünce kocaman gülümseyip el salladı. Munise’nin ince sesi Midyeci’nin kulağını gıdıkladı:

“Kabuğunun ağzını güzelce yapıştırıp, İsa Kaptan’a teslim ettiydim.”