Okulun paydos zili çaldı mı pantolonundaki tozu pası silkeler, yüzünü sabunlu suyla yıkar, aynanın sırları dökülmemiş köşesine yaklaşarak saçlarını ıslak eliyle tarardı. Kapıya çıkmadan montunu sırtına geçirmiş olurdu mutlaka. Fermuarını çekerek kirlenmiş tişörtünü; ellerini ceplerine sokarak yağ karasına bulanmış ellerini gizlerdi.

Omzunu oto tamirhanesine bitişik tahta kapıya yaslar, bir ayağını diğerinin üstüne atar, gözleri hep dalgın, hep uzaklara bakardı.

Uzun, ince, yakışıklı bir delikanlıydı. Kızların çoğu yan gözle keserdi onu, tamirhanenin önünden geçerken. Hiç oralı olmazdı.

Derslerle arası pek iyi olmayan haylazlar, hele sınav dönemlerinde imrenerek bakarlardı Tamirci’ye. Arada laf atan da olurdu. O ise ne gülümser, ne sinirlenir, ne de başka bir tepki verirdi. Bakışları deler geçerdi karşısındakini. Onunla göz göze gelen, dönüp arkasına bakardı.

Bazı günler yanına hiç kimse uğramazdı. Çocuklar gözden kaybolunca o da gerisin geri ustasının yanına döner, oto tamirine devam ederdi.

Bazı günler ise okul paydos ettikten sonra, öğrenciler tamirhanenin önünde kuyruk olurdu.

0.5 kalem mekanizmasından çanta kilidine, palto fermuarından kemer iğnesine, ayakkabı tabanından anahtarlık yayına, top patlağından bisiklet frenine, saat kayışına kadar irili ufaklı tamirat işi olan çocukları bayrak törenindeki gibi sıraya dizer, tek tek şikayetlerini dinledikten sonra arızalı eşyalarını sırayla teslim alırdı.

Tamirhanenin bitişiğindeki tahta kapıdan usulca içeri girer, birkaç dakika sonra yine aynı sakin hareketlerle, sorunu halletmiş olarak çıkardı.

Çalışır hale gelmiş eşyalarını hayranlıkla inceleyen çocuklar, bir yandan da kapının gerisinde neler olduğunu, her tür sorunu çözebilen alet edevatı, Tamirci’nin oturarak mı ayakta mı çalıştığını, içeride başka kimsenin bulunup bulunmadığını ve daha bir yığın sorunun yanıtını deli gibi merak eder, ama çizgi kadar karanlık dışında en ufak ipucu vermeyen esrarengiz oda hakkında hiçbir şey öğrenemezlerdi.

***

Tamirci’nin konuştuğu tek kişi vardı. O da “Seyyar” lakaplı, tekerlekli sandalyeli bir delikanlıydı. Sık sık arabası bozulduğundan Tamirci’nin müdavimlerinden olmuştu. İlk zamanlar ondan para almayı reddetmiş, sonra bu eşitsizliğe içerleyen Seyyar’ın ısrarlarına karşı koyamayarak sembolik bir servis ücretini kabul etmeye başlamış, onun verdiği paraları diğer kazançlarından ayrı tutarak bir kavanozda biriktirmişti.

Sonra bir gün, tekerlekli sandalyesine balans ayarı yapılmasını bekleyen Seyyar, içeride her zamankinden uzun kalan Tamirci’yi merak etmeye başlamışken, aralanan tahta kapının arasından gördüğü manzara karşısında hayatının en anlamlı sürprizini yaşamıştı: Tamirci; Seyyar’ın tekerlekli sandalyesine akü takmıştı.

Seyyar nemlenen gözlerini koluyla silip ilk şoku atlattıktan sonra, teşekkür için yemek ısmarlamakta çok ısrar edince, aynı akşam birlikte meyhaneye gitmişlerdi.

Seyyar gece boyunca alkolün de etkisiyle iç dünyasını olduğu gibi ortaya döküp, Tamirci’yi kah duygulandırıp kah güldürdükten sonra nihayet Tamirci de çözülmüş, hayatında ilk kez kendisi hakkında birkaç cümle sarf etmişti:

Doğuştan her türlü bozukluğa, düzensizliğe, aksaklığa karşı aşırı derecede hassastı. Sorunu hızlıca çözemediği takdirde kilitleniyordu. Bu nedenle çocukluğundan itibaren gücünün yetmeyeceği sorunlardan uzak durmaya özen göstermiş, tamir edebileceği her türlü arızaya karşı da hazırlıklı olmanın ve müdahale etmenin yollarını öğrenmişti. Şükürler olsun, uzun süredir ciddi bir kriz yaşamamıştı.

***

Seyyar, o gece eve akülü sandalyesi ile jet gibi girince annesi ile kardeşinin ağızları açık kalmış, annesi Seyyar’ın açıklamasının ardından sevinçten ağlamaya başlamıştı.

Ancak gururuna fazlasıyla düşkün babası uzun süre sessizce önüne baktıktan sonra; böyle bir hediyeyi asla bedelsiz kabul edemeyeceklerini söylemiş, şu an ödeyecek durumları da olmadığına göre, oğluna ertesi gün aküyü iade etmesi gerektiğini bildirmişti.

Seyyar panik halinde Tamirci’nin bu iyiliği tamamen kendi rızası ile yaptığını, malzemeleri bugüne kadar onun tamir için ödediği paraları biriktirerek satın aldığını, yani aslında akünün parasını onun ödemiş sayılacağını sıralamış, bir gecede hayatı boyunca ettiğinden fazla yemin etmişti.

Babası bir türlü ikna olmayınca alkolün de tesiri ile Tamirci’nin kendisine verdiği sırlardan bahsetmiş ve aslında onun kendisini normal hissedebilmek için bu işi yapan, değişik biri olduğunu söyleyivermişti.

Kafası karışan babası uzun süren sessizliğin ardından, bu konuyu iyice düşünüp nihai kararını daha sonra bildireceğini söylerken, Seyyar da asla güvenmediği kardeşi Necla’nın yanında hassas arkadaşının mahremiyetini açık etmiş olmanın vicdan azabını çekmeye başlamıştı.

***

Necla birkaç gün sonra, kimseye haber vermeden bozuk saç kurutma makinesi ile Tamirci’nin yerine gitti. Giyinmiş, süslenmiş, sahte parfüm şişesinin yarısını başından aşağı boca etmişti.

Aslında ondan hoşlanmıyor hatta kirli ellerinden, yağ kokusundan tiksiniyordu. Ama Tamirci okulun son sınıf kızları arasında çok popülerdi. Eğer onu elde ederse, bütün gözler Necla’nın üzerinde toplanacaktı. İlgi odağı olmak onun için herşeyden daha önemliydi.

Tamirci, Seyyar’ın kardeşi olduğu için Necla’yı sıcak karşıladı. Yani yüzüne baktı. Hatta belli belirsiz gülümsedi. Lafı uzatmadan, saç kurutma makinesi ile tahta kapıdan içeri girip gözden kayboldu.

Beş dakika sonra makineyi çalışır durumda geri getirdi. Necla borcunu sorunca, “bir şey istemez” dedi. Necla nazlanarak, sabahtan kremleyip parlattığı omuz başını açıp kırmızı dudaklarını büzerek “olmaz ama öyle” diye ısrar edince, ne diyeceğini bilemedi.

Sonunda Necla kendisi ile konuşmayı bırakıp kapıya yaslanmış, uzaklara bakan Tamirci’nin yanağına ıslak bir öpücük kondurdu. “O zaman ben de böyle öderim” diye kıkırdayıp cilveli adımlarla uzaklaştı.

Tamirci neye uğradığını şaşırmıştı. Soluk alışverişi hızlandı. Eli yanağına gitti. İçi gıdıklanıyor, alnı boncuk boncuk terliyor, kalp atışları düzensizleşiyordu. Tahta kapıyı açtı. Ellerinin titremesi geçene kadar karanlıkta kaldı.

***

Necla iki gün sonra, bu kez bir tencere ve kopmuş tutacağı ile çıkageldi. Tamirci onu görür görmez kıpkırmızı olmuştu. Necla bunu memnuniyetle fark etti. Bu iş tahmin ettiğinden çok daha kolay olacaktı.

Saçlarını savurup, bakışlarını Tamircinin gözlerinin içine sokarak, tencereyi ve tutacağı uzattı. Tamirci gözlerini kaçırarak parçaları aldı, hızla içeri geçti.

Elleri zangır zangır titriyordu. Basit bir tamirattı ama her zamankinden uzun sürdü. Önüne bakarak dışarı çıktı. Başını kaldırmadan, yeniden tek parça haline getirdiği tencereyi uzattı. Yanağına kelebek gibi bir öpücük kondu. Bu kez gülümsemesine engel olamadı.

O gün ustası Tamirci’nin ilk kez şarkı mırıldandığını işitti.

***

Artık paydos saatinden yarım saat önce işi bırakıp kapıya çıkıyor, tek tip üniformaların içinde okulun kapısından oluk oluk akan öğrenci gruplarının içinde Necla’sını arıyordu.

Necla tam karşısından geçerken gerdan kırarak, saçını savurarak, göz kırparak ya da -en fenası- dudaklarını büzüp öpücük gönderek Tamirci’yi selamlıyor, delikanlının yıllar içinde kaya gibi sertleşmiş kas ve duygularını lime lime ediyordu.

Yanındaki kızlar dünya yıkılsa oralı olmayan Tamirci’nin Necla karşısında nasıl değiştiğini şaşkınlıkla ve imrenerek gözlemliyorlardı. Kısa sürede Necla ile arkadaşlık etmek isteyenlerin sayısı artmıştı. Ders aralarında Tamirci ile aralarında ne olduğunu soranlar aldıkları gizemli yanıtlardan etkileniyor, daha fazlasına tanık olabilmek için okul çıkışlarında da Necla’nın yanında olmayı tercih ediyorlardı.

Son günlerde Necla’ya gösterilen ilgi kızlarla sınırlı kalmamış, yakışıklı erkeklerden birkaçı sabahları “günaydın”, öğlenleri “kantinden bir şey ister misin?” demeye başlamıştı.

***

Bir Cumartesi öğleden sonra, Necla bu kez menteşesi kırık, eski bir takı kutusu ile çıkageldi. Sınıfın en popüler ve dedikoducu kızlarından ikisi, tamirhanenin tam karşısındaki çocuk parkında sözde küçük kardeşlerini eğlendiriyor, aslında Necla’nın söylediği saatte orada bulunarak Tamirci ile ilişkisini gözleriyle görmeye hazırlanıyorlardı.

Necla yine en şuh haliyle yaklaştı. Bu kez daha iddialı bir makyaj yapmış, daracık bir kazak giymişti. Takı kutusu bile buram buram parfüm kokuyordu.

Tamirci kutuyu aldı. Gülümsedi. Kalbi yerinden çıkacak gibi oldu. Daha fazla Necla’nın yüzüne bakamayarak arkasını döndü. Karanlık odada kayboldu.

Geri döndüğünde Necla’yı parktaki arkadaşlarına el sallarken yakaladı. Necla hemen kendine çeki düzen verdi. Tamirci, takı kutusunu Necla’nın pamuk ellerine teslim etti. Necla aynı anda parmak uçlarında yükseldi. Tamirci’nin boynuna sarıldı. Ve iki yanağından şapır şupur öptü. Necla’nın göğüslerini göğsünde, saçlarını ve dudaklarını yüzünde, kokusunu en derinlerinde hisseden Tamirci şöyle bir sendeledi. Ayakta durabilmek için Necla’nın belini tuttu.

Her ikisi de arkalarını döndüler. Tamirci yanağını tutarak tahta kapıdan içeri girdi. Necla tanık oldukları sahnenin etkisiyle ağızları birer karış açık kalmış arkadaşlarına göz kırparak, eve doğru işveli adımlarla yürümeye başladı.

***

Aynı günün akşamüstü, sokağın başında Seyyar göründü. Necla gittikten bir saat sonra karanlık odadan dışarı çıkabilen Tamirci, günün kalan kısmını tamirhanenin kapısına yaslanıp Necla’ların evinin bulunduğu tarafa doğru dalgın dalgın bakarak geçirmişti.

Seyyar’ı görünce şöyle bir irkildi. Soğukkanlılığını korumaya çalışarak arkadaşının yaklaşmasını bekledi. Seyyar’ın yüzündeki ifade hiç görmediği kadar sıkkın ve gergindi.

Kısa bir an için göz göze geldikten sonra her ikisi de bakışlarını kaçırdılar. Seyyar, tek kelime etmeden sıktığı sağ yumruğunu Tamirci’ye doğru uzattı. Elini ters çevirip, avcunu açtı.

Tamirci’nin onardığı takı kutusuna gizlice koyduğu anne yadigarı yüzük şimdi Seyyar’ın elindeydi.

Bir süre ikisi de Seyyar’ın avcuna bakakaldılar.

Sonunda sessizliği Tamirci bozdu:

“Kusura bakma kardeşim.” dedi. “Gönül ferman dinlemiyor.”

Seyyar:

“Asıl sen kusura bakma kardeşim.” diye yanıt verdi. “Al yüzüğünü, gönlüne layık birinin parmağına tak.”

Derin bir nefes alıp devam etti:

“Benim kardeşim senin bile tamir edebileceğin bir arıza değil.”

Tamirci, bilincini yitirmiş halde rahmetli annesinin yüzüğünü Seyyar’ın avcundan aldı. Uzun süre konuşmadan öylece durdular.

Hava karardı. Usta, dükkanı kapatmaya yardım etmesi için Tamirci’yi çağırdı. Tamirci dönmeye hazırlanırken birden durdu. Bakışlarını Seyyar’a çevirip sıkmaktan avcunu kanatmış yüzüğü göstererek:

“Sana kendisi mi verdi bunu?” diye sordu.

“Hayır. Odasında arkadaşlarıyla gülüşmelerini duyup kulak kabarttım. İçeri girip kendim zorla aldım.” diye yanıtladı Seyyar.

Tamirci arkasını döndü. Ustasının yanına gitmek yerine tahta kapıyı açtı. İçeriden bütün gücüyle iterek kapattı. Kapının gürültüsünden karşı parktaki kuşlar havalandı.

Seyyar, kumandanın ileri düğmesine bastı. Ustaya dükkanı kapatması için yardım etmek üzere, akülü tekerlekli sandalyesini tamirhanenin içine doğru sürdü.

Boğaz hattında karşılaşıyorlar ilk.

O sıralar kız zayıflamak, erkek bir derneğe yardım toplamak üzere katılacağı yarışa hazırlanmak için koşuyor.

Boğaz koşucuları birbirlerini tanımasalar da selamlaşırlar. Bir tür dayanışma ve yüreklendirmedir bu. Kız’la Erkek de selamlaşıyorlar ilk karşılaşmalarında. Kız bunun Kuruçeşme Parkı’nın girişinde gerçekleştiğinden emin. Erkek ise Bebek Parkı’nda olduğunu iddia eder hala.

Sonra Çırağan’da, Ortaköy’de, Aşiyan’da, Rumelihisarı’nda devam ediyor bu rastlaşmalar. Zıt yönlerde koşuyor, bir noktada karşılaşıyorlar. Selamlaşmalarına gülümsemeler eklenmeye başlıyor. Her defasında biraz daha genişleyen gülümsemeler…

Daha sık karşılaşmak için daha sık koşmaya başlıyorlar. Her sabah karşılaşmak için her sabah koşmaya… Yağmur yağarken, kışın karanlıkta, karın altında, buzun üstünde ara vermeden koşuyorlar.

Bedenleri kemik gibi oluyor zamanla. Nabızları düşmüyor bir tek. Birbirlerini görmeden önce ayrı kalp çarpıntısı. Gördükten sonra ayrı.

Ve poyrazın iliklere işlediği karanlık bir kış sabahı, yollar, parklar ve Boğaz bomboşken; martılar, köpekler, servisler ve balıkçılar henüz yeryüzü sahnesine çıkmamışken, Akıntıburnu’nda deniz fenerinin dibinde karşılaşıyorlar.

Zamanının geldiğini anlıyor ikisi de. İlk kez o sabah uzaktan ellerini kaldırıp selamlaşmıyorlar. Gülümsemiyorlar da. Hız kesmeksizin, büyülenmiş gibi birbirlerine doğru koşmaya devam ediyorlar. Finish çizgisini göğüsler gibi… Kendi rekorlarını kırar gibi… Ruhları gövdelerinden birkaç adım önde, kucaklaşıyorlar.

Erkek sımsıkı tutuyor kızın belini. Dönüyor, dönüyorlar. Deniz feneri gibi çakıyor gözleri. Boğaz’dan bir dalga yükseliyor. Kordonu aşıp coşkularına ortak oluyor. Terleri köpüklere karışıyor.

Bu ilk kavuşmalarında konuşmuyorlar hiç. Deniz fenerinin dibindeki banka oturup, el ele günün ağarmasını seyrediyorlar.

Ertesi gün yine aynı banktalar… El ele değiller bu kez. Sözcükler girmiş aralarına.

Kız: “Koşarken kendime ait herşeyi geride bırakmayı seviyorum.” diyor. “Ve bana ait olmayanı kucaklamayı.”

Erkek: “Seninle sonsuza dek kucaklaşalım.” diye karşılık veriyor. “Ama hiçbir zaman birbirimize ait olmayalım.”

Sözlerini tamamlarken kızın serçe parmağını yakalıyor.

Kız: “Ne kadar güçlü olduğumu koşmaya başladıktan sonra fark ettim.” diyor. “Ve aslında bunun ne kadar önemsiz olduğunu…”

Erkek: “Güçlü olmaya çalışmayalım.” diyor. “Devam edelim yeter. Ve hiçbir zaman önemsemeyelim kendimizi.”

Şimdi kızın ikici parmağı da erkeğin elinde.

Kız: “Koşarken, koştuğumu unutmayı seviyorum.” diyor.

Erkek: “Öperken sevdiğini unutmak gibi…” derken Kız’ın saçlarına bir buse konduruyor.

Çığlık çığlığa bir martı geçiyor başlarının üstünden. Ürperiyor Kız.

“Koşmasaydım sana rastlayamazdım.” diyor.

Erkek: “Sana rastlamasaydım, aşk peşinde koşmazdım.” diye tamamlıyor.

Eğilip gözlerinden öpüyor Kız’ı.

Kız’ın gözleri doluyor. “Seni gördükten sonra koşmak için yaşamaya başladım ben.” diye fısıldıyor Erkek’in kulağına.

Erkek: “Seni koşarken gördükten sonra yaşamaya başladım ben de.” diye yanıt veriyor.

Kız dudaklarını Erkek’inkine bastırıyor.

Gözleri kapanıyor ikisinin de. Yüzlerine yağmur taneleri düşüyor. Bir balıkçı teknesi geçiyor pata pata. Boğaz’ı kaplayan sis tabakasının içinde esrarengiz biçimde kayboluyor. Kül rengi bir dinginlik esir almış kenti. Uzaktan geçen bir yük gemisinin burnu hayal meyal görünüyor. Bir karabatak şamandıranın üstünde kanatlarını açmış, geriniyor.

Erkek Boğaz havasını derinlerine çekiyor. Kız’ın elini avcuna alıyor. Kelebek tutar gibi, ürkütmekten çekinerek tutuyor.

“Bugüne dek…” diyor, “Hep ayrı yönlerde koştuk seninle.”

Kız kirpiklerini kırpıştırıp onaylıyor.

“Seni her gün, kısacık bir an için de olsa karşımda görmek eşsizdi…” diye devam ediyor. “Ama ben…”

Derin bir nefes alarak sesini toklaştırıyor.

“Artık seni karşımda değil yanımda hissetmek istiyorum.”

Kız’ın gözleri kocaman açılıyor.

“Yani…” diye soruyor. “Bana bundan böyle birlikte koşmayı mı teklif ediyorsun?”

Erkek, köpük köpük gülümsüyor.

Kız daha fazla yerinde duramıyor. Banka doğru eğilip, koşu öncesi esneme hareketlerine başlıyor.

Uzun zamandır tadilat görmediğinden dışarıdan harap görünen bir ev, daha doğrusu altında üç göz kayıkhanesi bulunan bir yalıydı. Gündüzleri pencereleri açılıp havalandırılırken Boğaz’dan esen yelle tülleri gelin duvağı gibi uçuşan bu mütevazı görünümlü yalının; geceleri ağır perdeleri indirilir, dışarı toplu iğne başı kadar ışık sızması engellenirdi.

Yalının içi ise neredeyse bir vezir ikametgahı kadar iyi döşenmişti. Her gece meşhur çingene mahallesi Lonca’dan en hünerli saz takımları, en cilveli çengi kızları ve civelek köçek oğlanları çağırtılır, içki sofraları hazır edilir, Boğaz’ın karanlık sularında süzülerek teşrif eden konuklar kayıkhanede karşılanarak üst kata buyur edilirdi.

Bir dönem İstanbul’un en lüks yeniçeri koltuğu olarak nam salmış bu umumhanenin işletmecisi çingene asıllı Çakır Esma’ydı. Geçkin bir fahişe olmasına karşın uzun boyu, edalı halleri, diriliğini korumuş esmer yüzü ve iğde kokulu kadife teni sayesinde ilk kez görenin yirmilerinin başında sandığı, gösterişli bir dilberdi.

Karşısındakinin gözlerine çelik oklar gibi sapladığı sürmeli çakır bakışlarına kayıtsız kalabilen erkek henüz yalının kapısından adımını atmamıştı.

Yirmi beşine kadar yağız yeniçerilerin, çelik pazılı kalyoncuların kolları arasında gezinmiş Çakır Esma, son demlerinde gençlik iksirlerim dediği bıyıkları yeni terlemiş körpe oğlanlara meyilli olmuştu. Beslediği uşakları hamamlara, iskelelere, bedestene, meyhanelere gönderiyor; tellak çıraklarından, yeni yetme kayıkçı ve salapuryacılardan, tazecik hamallardan, köçeklerden ayartılmaya müsait olanları kendine alıkoyuyor; paralı, orta yaşlı daimi konuklarını ise genç cariyeleriyle eşleştiriyordu.

Celalin Esad, Çakır Esma’nın adamları ile hamamda sabahlamaya hazırlandığı bir gece tanıştı. Ona “Celalin” denmesinin nedeni, tazelik çağında Üsküdar tulumbacılarından ve Balaban İskelesi hamallarından Kürt Celal’in şıkırdımı olmasıydı.

Ergenliğe gireceği yaşta çımacılık yapan babası ölüverince yetim kalan Esad’ın yalnızca yüzünü değil, aynı zamanda sesini ve köçek gibi ahenkli dansını da pek güzel bulan Celal; kendisi de kıt kanaat geçinmesine rağmen, elinde avcunda ne varsa cömertçe Esad için harcamaktan çekinmemiş, onu mahallenin en şık delikanlısı olarak insan içine çıkarmıştı.

Celal’in himayesinde palazlanan Esad, kış gecelerinde nara ata ata keten helva satar, kandillerde sebilcilik, ramazanda davulculuk yapar, gündüzleri kahvehanede iskambil oynar, kaybedince rakiplerini hilekarlıkla suçlayıp çıngar çıkarırdı.

Hamisinin bekar odasında kalır, eğer Celal’in Galata’dan veya Tophane’den gece yatısına misafiri gelmişse, ya bir sabahcı kahvesinde, ya tekkede ya da Çakır Esma’nın adamlarına rastladığı gece olduğu gibi hamamda sabahlardı.

Hamama gittiği akşamlar, beline sardığı uzunca şalın ucunu yere değdirerek külhabeylerine özgü -levendane de denilen- it adımı ile yürürdü. Hamamda geceleyen işsiz takımının, varlıklı müşterilerin eşyalarını çaldığını bilir; yine de mağdurların hırsızlığı fark ettiği durumlarda, diğer külhanbeyleri ile bir olup kavgaya karışırdı. Bu kavgalarda erkekliğini ispatlamak için son derece gözü pek dövüşür, akranları çoluğa çocuğa karışırken kendisinin hala Kürt Celal’in kanatları altında yaşıyor olmasının ezikliğini, günahsız müşterilerden çıkarırdı.

İşte hamamdaki o akşam, Esad’ın şahin gibi atılarak; gümüş sigara tabakasını çaldıkları iri yarı müşteri tarafından hırpalanmakta olan iki çelimsiz külhanbeyini nasıl kurtardığına ve sonrasında da burnundan soluyan müşteriyi iki okkalı tokatla ılıklığın beyaz mermerine nasıl serdiğine tanıklık eden Çakır Esma’nın adamları hiç vakit kaybetmeden bu civa gibi delikanlıya yanaştılar.

Son zamanlarda sık sık Celal’in misafirleri yüzünden açıkta kalan Esad, biraz canı sıkkın olduğundan biraz da meraktan uşakların ısrarına “olur” dedi ve hep birlikte, daha önce methini pek çok kez işittiği Çakır Esma’nın yalısına doğru yola çıktılar.

Esad ve Esma yalının açık penceresindeki beyaz tülle esmer perde gibi kah ayakları yerden kesilip havalanarak, kah birbirlerine sımsıkı tutunarak; kah döşeğin derinliklerine savrularak, kah Dersaadet’i cibinlik gibi etraflarına dolayarak, yalının sultan odasında öyle bir gece geçirdiler ki, şafak sökerken ömürlerinin sonuna kadar birbirlerinin müptelası olacaklarını kavradılar.

Sevdalarından haberdar olunması durumunda Esma koca yarısı kabadayı müşterilerinin, Esad ise senelerdir hamiliğini yapan Kürt Celal’in, başlarına bela olacağını biliyorlardı. Bu nedenle Esma, yalının tavan arasını temizletip, duvardan duvara yer yatağı döşetip, pencerelerini tahta ile çivileterek, Esad ile ikisi için kuytu bir aşk odası haline getirdi.

Artık Esma ile Esad vakitlerinin büyük bölümünü bu aşk odasında birlikte geçiriyor; Esma’nın müşterileri gelince Esad gizlice kayıkhaneye inip, kayıkla Boğaziçi’ne gezintiye çıkıyordu.

Yıldızsız bir akşam, koltukta çalışmakta olan uşaklardan birinin jurnali sonrası her türlü ahlaksızlığa karşı amansız bir mücadele vermekte olan Sadrazam, bostancılarını Çakır Esma’nın yalısına göndererek önce eşyasını yağmalattı, sonra da yalıyı çıra gibi yaktı.

Neyse ki, bostancılardan biri Esma’nın kadim müşterisiydi de önden ulak gönderip baskından birkaç dakika önce Esma ile Esad’ın kayıkla yalıdan kaçıp, kurtulmalarını sağladı. Mehtaplı gecede, hayatı boyunca biriktirdiği her şeyin görkemli bir Boğaz meşalesi gibi alev alev yanışını izleyen Çakır Esma, bebekliğinden beri ilk kez hıçkıra hıçkıra ağladı.

Esma’nın göğsündeki kesede sakladığı kara gün parasıyla Yenibahçe’de bir bostan kulübesi yaptırıp, orada yaşamaya başladılar. Esad, başlarına gelen felaketin Esma’nın yosmalığı bırakmasına vesile olmasından hoşnuttu. Çevredeki tek tük komşu onları Rumeli göçmeni diye biliyor; Esma, falcı çingene karısı rolünü pek güzel oynuyordu. Esad ise yalıdan kaçmak için kullandıkları kayığı ekmek teknesi yapmış, Haliç’in iki yakası arasında yolcu taşımaya başlamıştı.

Esma’nın falcılıkta da namı yürüyünce İstanbul’un çeşitli semtlerinden müşteriler, kulübenin önünde uzun kuyruklar oluşturmaya başladı. Esma yine esrarengiz çakır gözleri, işveli halleriyle müşterilerinin aklını başından alıyor, laf arasında ağızlardan aldığı bilgileri allayıp pullayarak geri satıyor ve her yaştan kadını kendine hayran bırakarak yolcu ediyordu.

Bunaltıcı bir yaz günü, Esma’nın karşısına iri kıyım, çatlak elli biri oturdu. Simsiyah bir ferace giymiş, yüzündeki peçeyi çıkarmamıştı. Kart sesiyle, zamanında bir civanı olduğunu, bütün hayatını ona adayıp, saçını süpürge ettiğini ama sonra bir gün büyücü yosmanın tekinin onu elinden alıp kapatması yaptığını ve o gün bugündür, o yosmanın peşinde olduğunu söyledi.

Esma karşısındakinin Kürt Celal olduğunu fark ettiğinde, herşey için çok geçti. Tulumbacı arkadaşlarından birinin zevcesinin yardımıyla izini bulduğu Esma’nın günahkar bedenini oracıkta delik deşik eden Celal, yine geldiği gibi feracesini giyip, peçesini takarak gözden kayboldu.

Esad yorucu bir günün akşamında kulübelerine döndüğünde karşılaştığı feci manzaranın etkisinden uzun süre kurtulamadı. Kendini içkiye, afyona vurdu. Zaten Esma’nın koltuğuna girdiğinden beri geceleri kabuslar görüyor, tam Celal sevdiğinin boğazını keserken kan ter içinde uykusundan uyanıyordu. Ama ıssız bir bostanın ortasındaki bu küçük kulübeye taşınıp geçmişlerine sünger çektikten sonra, Esma’sıyla hayatının en saadet dolu günlerini yaşarken böyle bir felakete uğramak onun kolunu kanadını kırmıştı.

Vaktiyle Esma ile bülbül yuvası adını taktıkları kulübede bir başına yas tuttuğu ayların ardından, bir sabah şafak sökerken döşeğinden fırladı. Koca bir çuval alıp Üsküdar’a geçti. Arkadaşı olan Rum kayıkçıya Balaban İskelesi’ne yanaşmasını söyledi. Hamallar arasında sıra bekleyen Celal’i çok uzaktan fark etti.

Kayıkçıya Celal’i işaret edip, eline bir miktar para sıkıştırdıktan sonra çuvalın içine girdi.

Kayıkçı, Esad’ın tembihlediği gibi Celal’e taşıma parasını peşin ödedi. Çuvalı götürmesi gereken yeri söyledi. Celal, adres olarak kendi bekar odasının bulunduğu “Acemin Evi”ni işitince önce şaşırdı. Sonra çuvalın büyüklüğüne bakarak, halıcı ev sahibinin mal sipariş etmiş olacağına kanaat getirdi.

Kayıkçının yardımıyla çuvalı küfesine yerleştirdiği gibi yola koyuldu. Farkında olmadan Esad’ı, bir zamanlar birlikte paylaştıkları bekar odasına kadar sırtında taşıdı. Cansız bedeni tıpkı Esma’nınki gibi delik deşik edilmiş halde, yatağında bulundu.

Esad, bu intikam cinayetinin ardından her gece kabus görmeye devam etse de ergenliğinde ruhuna vurulmuş prangadan kurtuldu. Celal’in himayesinde ve sonrasında Esma’nın koynunda geçirdiği sığıntı yılların ardından kendini ilk kez hür hissetti. Ama Esma’sını hiçbir zaman unutmadı.

Eski mahallesinde bir bekar odası tuttu. Güzel havalarda kayıkçılık yapmaya devam etti. Kış gecelerinde nara ata ata keten helva satıyor, kandillerde sebilcilik, ramazanda davulculuk yapıyordu. Bu arada kendine bir de şıkırdım bulmuştu. Ergenliğe henüz ayak basmış bu tazecik yetimin adı Celal’di. Mahalleli ona Esadın Celal diyordu.

Gece çözülürken çıkar sokağa. Gündüz henüz olmamışken. Yağmur dinmiş ama yerler sırılsıklam; gölgeler cisimlerle eşit belirginlikte, yansımalar sokak lambaları kadar parlakken.

Islak bir sokak köpeği kadar serseri, çöplükte eşelenen bir martı gibi aşağılık, sevgi arsızı bir kedi kadar yüzsüz olmayı sever o ıssızlığın ortasında.

Akıntıya kapılmış ölü bir istavrit gibi sürüklenmeyi… Sahipsiz bir kayık gibi çalkalanmayı… Poyrazın eteğine tutunmuş bir yağmur damlası gibi şehrin üstünde iradesizce savrulmayı…

Gece gizlenmeye gereksinim duyanlarındır. Gündüz kendini beğendirmeye çalışanların…

Sarhoşlar kusmuş, aşıklar susmuş, yazarlar yalanlarını uydurmuş, hepsi sızmıştır bu saatlerde. Sevişenler yalnızlaşmış, yalnızlar sevişememiştir yine. Bu dünyaya niçin geldiklerini asla öğrenemeyecekleri okullara gitmek üzere herkesten önce servisleri doldurmaları gereken uyku kokulu çocuklar mışıldamaktadır henüz.

Onlara kahvaltı hazırlarken hüzünlü gözleri dalıp giden, bütün bu fedakarlıkların bir hiç uğruna yapılıyor olabileceğini yalnızca sabahın ilk saatlerinde, henüz düşler dünyası ile bağları tam olarak kopmamışken sezen annelerin bile alarmlı saatleri çalmamıştır daha.

Ruhlarını, ödünç aldıkları kimliklere uydurmaya çalışanların en azimli olanlarıyla iş yerine en uzakta oturanları uyanmıştır yalnızca. Tek tük aydınlanmış buğulu banyo, mutfak camlarının gerisinde birilerinin işine yaramaya hazırlanmaktadırlar.

Şehir uğultusuz, Boğaz pervanesiz, yollar tekerleksizdir. Martılar sessiz, banklar sahipsiz, trafik lambaları işsiz…

İnsanı kendine götürebilecek bir vakittir, bu. Tek vakit.

Yeryüzüyle gökyüzünün, denizle kordonun mavinin aynı derin tonunda buluştuğu gibi; sarhoşla dindarın, katille çocuğun, kadınla erkeğin uyku aleminde kucaklaştığı gibi, insan da yazgısına kavuşabilir bu saatte.

El yordamıyla kendi yolunda ilerleyebilir. Hiç kimse farkında değilken yürüyor olmaktan, yolun nereye çıkacağını bilmiyor olmaktan ve bunların onu özgürleştiriyor olduğunu hissetmekten ağırbaşlı bir memnuniyet duyabilir.

İlerledikçe bu yürüyüşün tek şansı olduğunu daha güçlü kavrar. Bir tek bu saatlerde, nesnelerle doğanın iç içe geçip birbirinde eridiği, hiçbir şeyin kesinliğinin kalmadığı bu anlarda aslında dışarıdakinin ne kadar geçici, önemsiz ve etkisiz olduğu apaçık ortaya çıkar çünkü.

Dışarıdaki yalnızca içeridekinin yansımasıdır. Ve insanın yazgısı dışarıda değil içeridedir.

Geride bıraktıkları ve varacağı nokta önemini yitirir yavaş yavaş. O nereye basıyorsa var oluş oradadır. Nereye bakıyorsa, yansıma orada.

İçinden yükselen nefes, dışarı çıkar çıkmaz görünür olur. Güler geçer kendi dumanının içinden. Dışarıdan anlaşılmaz güldüğü. İçinden güler.

Kendi yolunda ilerlediğinden emin olur ansızın. Bundan nasıl emin olduğunu asla açıklayamayacağını ama bir sezgi olarak hep içinde taşıyacağını anlar. Çünkü kişi bir kez kendi yolunu buldu mu onu asla unutmaz. Başkasının yolunda kaybolmaz.

İçi içine sığmaz olur. Koşmaya hazırlanır. Tam o sırada uzunlarını yakmış bir araç, tekerlekleri ile yağmur sularını keskin bir makas gibi keserek tam karşıdan yaklaşır. Sert bir frenle yanı başında durur.

Minibüsün içi esneyen, soluk yüzlü çocuklarla doludur. Uyku kokusu şoförün camından sızarak yüzünü yalar.

Şoför camı indirir. Alnı ter içindedir. “Kusura bakma abi.” der. “Servis şoförü hasta bugün. Onun yerine ben kullanıyorum. Okulun yolunu bulamadım bir türlü. Tarif edebilir misin sana zahmet?”

Çocukların melek yüzlerine bakar önce. Sonra servis şoförünün yolunu yıllar önce kaybetmiş, panik haline.

“Okul onların içinde.” der. “Rahat bırakın çocukları. Kendi yollarını bulsunlar.”

Şoför başını iki yana sallayıp söylenerek camı kapatır. Gazı kökler. Lastikler ıslak asfalta tutunamadan havada birkaç tur döner.

Şoförün hemen arkasında, cam kenarında oturan çocuk konuşulanları duymuştur. Araç ileri doğru ok gibi fırlarken kaldırımdaki adama doğru usulcacık el sallar. O da elini kaldırıp, karşılık verir.

Yola çıkmak üzere olduğunu anlar çocuğun.

Ters yönlerde, kendi yazgılarına doğru ilerlerler.

“İnsan en çok ağlarken insan olur.” der Feylesof Yusuf. “Gözyaşı insanın özüdür.”

Elini kalbinden yüzüne götürür. İşaret parmağını göz pınarına bastırır. “Burukluğunu, pişmanlığını, özlemini, acısını birkaç damlaya dönüştürdüğünde kişi -ki en büyük mucizelerinden, en akıl almaz üretimlerinden biridir bu- yüreği eskisi gibi bir kaya parçası değildir artık. Su veren bereketli bir topraktır. Suyla toprak varsa şefkat vardır. Umut vardır. Hayat vardır, hayat!”

Bakışlarını mızrak gibi karşısındakinin gözlerine saplar. İşaret parmağını sallayarak devam eder. “İnsanoğlu ağlarken sezer görevinin hayatı sürdürmek olduğunu. Ve her zamankinden derin nefes almaya başlar. Ağlarken iç çekmenin nedeni budur.”

Sesi alçalır birden, sır verir gibi fısıldar: “Ağlayarak dışarı kendi özünü taşırırken, yer açılır ya içinde… İşte temiz havayı oraya çeker. Böylece usul usul, yeniden yaşam yeşermeye başlar içinde. O farkında bile değildir henüz bunun.”

Bir tebessüm yerleşir dudağının kıyısına. Gözbebeklerinde kıvılcım gibi çakan iki zeka pırıltısı: “Ağladım da rahatladım biraz, der utana sıkıla. Ağlamış da, yazgısıyla barışmıştır oysa. Ağlamış da özünü, var oluşunu hatırlamıştır.”

Meseleyi açığa kavuşturmanın aydınlığı yansır yüzüne. Otomobil lastiklerine, serçelere ya da önünden gelip geçen ayakkabılara dalar gözü. Sonra birden konuşmaya başlar yine. Bakışları hala başka noktaya takılı, sayıklar gibi: “İşte ben bu yüzden hep mendil sattım. Gençliğimde kumaşını, sonra kağıdını.”

Aklına bir şey gelmiş gibi dudağını büzüp, gülümser kendi kendine. “Burnunu silmek için alan da olur. Alnını kurulamak, elini temizlemek için de.”

Aniden ciddileşir, çatar kaşlarını. “Ama ben asıl müşterimi, ağlaması gerekenleri hemen tanırım. Yüz hatları silik olur onların. Bedenlerinin yarısı gölge…”

Tezgahından bir paket kağıt mendil kaldırıp devam eder. “Mendili uzatıp cesaretlendiririm onları. Paraları yoksa hediye ederim. Ağlasınlar da hayata dönsünler diye elimden geleni yaparım.”

Aniden sıkılır konuşmaktan. Sapsız gözlüğünü gözüne götürüp elindeki gazete parçalarına doğru eğilir. Feylesof Yusuf’un karşısında her kim varsa, o günlük sohbetin bittiğini anlar.

Başka bir gün sorulabilir ancak yarım gazeteden ibaret tezgahında mendilin yanı sıra neden sözlük ve kalem bulundurduğu. Eğer keyfi yerindeyse -ki büyük ölçüde üşümüyor olmasına bağlıdır bu- gazete okumayı kesip, sapsız gözlüğünün üzerinden karşısındakini ilk kez görüyormuşçasına süzer. Gözlüğünü mendillerin üstüne bırakır. Hikayesine doğru sözcüklerle başlamayı önemseyen usta anlatıcılara özgü bir sakinlikle, bir süre içine kapanarak sessizce dudaklarını kıpırdatır. Sonra tok bir ses tonuyla anlatmaya başlar.

“Galata Köprüsü’nde mendil satardım bir zamanlar. Memleketinden kopup Sirkeci Garı’na inenler; tarak izli ıslak saçlarıyla pazar piyasasına çıkan bekarlar; buğulu bakışları Galata Limanı’na her kayışta Rum, Ermeni, Yahudi komşularının mendil sallayışını hatırlayan Galatalılar; vapurla, martıyla, ezanla duyguları kabarmış aşıklar; köy kokan kolileriyle postaneden dönen gurbetçiler; Avusturya Hastanesi’nde bağlandıkları yatalak hastalarını kaybeden rahibeler; rutin muayene sonrası kürkçü dükkanına dönen fahişeler… Gözü nemli müşterisi boldu yani Köprü’nün. Ama telaşı, kargaşası da çoktu. O insan selinin ortasında durup mendil almak nadiren akıllarına gelirdi.”

Kitap gibi konuştuğunun, kısa sürede karşısındakinin tüm dikkatini ele geçirdiğinin farkındadır. Alaycı bir gülüş eşliğinde devam eder.

“Balıkçılar, muzcular, saatçiler, simitçiler, parfümcüler, şemsiyeciler, oltacılar, korsan kitapçılar, tarakçılar, kalemciler filan geçinir giderdik yine de. Köprü bizim memleketimiz, üstünde yaşayan herkes hemşehrimizdi. İş yapamayanın karnını doyurur, hasta olana ilaç parası toplardık.”

Karşısındakinin sabırsızlandığını fark etmekten hoşlanır. Elleri ile beyaz, seyrek saçlarını sıvazlayıp konuşmasını sürdürür:

“Bir gün benim tezgahın yanına yeni bir balıkçı geldi. Temiz yüzlü, beyaz tenli bir köse. Kafasında bir kasket, sırtında kalınca bir mont. Bahar sonu, yaz başı gibiydi. Öyle kalın mont giyilecek bir hava yoktu yani. Yine de onu köprüde montsuz görmedim hiç. Montu onsuz gördüm, o ayrı…”

Burada sessizleşir. Başı öne düşer. Uyuklar gibi. Sonra irkilerek kendine gelir.

“Konuşmazdı. Hiç konuşmazdı… Bir olta takımı satın aldı. Diğer balıkçıları izleye izleye balık tutmayı öğrendi. İlk günler pek bir şey yakalayamadı ama sonradan açıldı.”

Dolu çapari çeken balıkçılarınkine benzer, alçakgönüllü bir sevinç ifadesi belirir yüzünde.

“Peynir tenekesinde pişirmek üzere üç beş tane balık ayırır, gerisini akşamüstü balık pazarına götürüp satardı. Balıkçılar arasında bir tek o kağıt mendil satın alırdı. Her akşamüstü bir paket. Mendilini köprü boşaldıktan, lambaların hepsi söndükten sonra açardı.”

Derin bir iç çeker hikayenin burasında, dinleyeni de büsbütün içine alır.

“Köprü’de uyurdu benim gibi. Yağmur yağarsa aşağı, merdivenlerin altına kaçardı. Çok balığını yedim bedavadan. Ama o mendil parasını mutlaka verirdi. Bir gün çok ısrar ettim, parasını almamak için. İtiştik, hatta biraz. Sonunda mendili sallayarak: ‘Ben balığa para vermiyorum, ama sen buna veriyorsun.’ dedi. İlk kez konuştuğuna tanık oluyordum. Sesi öyle ince, öyle naif, öyle yumuşaktı ki, ne diyeceğimi şaşırdım. Aksanından yabancı olduğunu anladım tabi hemen. Tipinden bunu nasıl daha önce fark etmediğime şaşırdım.”

Gülümser belli belirsiz. Dudağı hepten incelir:

“Sesinin kırılganlığını ve o ana kadar hiç konuşmamış olmasını ecnebiliğine bağladım. Hak da vermedim değil hani. Her tür adam barınır Köprü’de. Sahipsiz, kibar bir yabancıya nasıl davranırlar, kestiremezsin.”

Serçeler eşelenir, bir araba korna öttürür, biri mendil ister. Dikkati dağılır Feylesof Yusuf’un. Tekrar hikayeye dönmesi, nerede kaldığını hatırlaması zaman alır.

“Bir tek benimle, o da hiç kimsenin bizimle ilgilenmediğinden emin olduğunda konuşurdu.” Öksürür burada. Bir sonraki cümleye geçmeden önce kısa bir ara verir.

“Ülkesinde garsonmuş. Bir gün çalıştığı lokantaya müşteri olarak esmer biri gelmiş. Tek başına bir masaya oturmuş. Bizimki onu daha önce defalarca rüyasında görmüşmüş meğer. O an vurulmuş. Şok geçirip elindeki tepsiyi düşürmüş. Onlarca bardak, tabak paramparça olmuş. Birkaç dakika içinde işten kovulmuş. Ama umurunda değilmiş. Birlikte lokantadan çıkmışlar. Aynı dili konuşmuyorlarmış. Ama bu da umurunda değilmiş. Bütün gece el ele, göz göze şehrin sokaklarını, parklarını dolaşmışlar. Gece yarısı onun ifadesiyle, nehre ışıklarını döken romantik bir köprüde öpüşmeye başlamışlar. Sabaha kadar… Gün ağarırken, esmer sevgilisi ona üzerinde bulundukları köprüye çok benzeyen Galata Köprüsü’nün kartpostalını hediye etmiş.”

Nefeslenip devam eder:

“Sonra rüya başladığı gibi aniden sona ermiş. Sevgilisi saatin kaç olduğunu fark edince paniğe kapılmış. Cebinden alelacele çıkardığı İstanbul uçak biletini kontrol edip, hemen havaalanına gitmesi gerektiğini söylemiş. Tam o sırada karşıdan gelmekte olan taksiyi durdurup, gözden kaybolmuş.”

Dinleyen, sözlüğü filan unutmuştur çoktan.

“Başka bir lokantada işe girip uçak biletine yetecek kadar para biriktirdikten sonra bizimki de atlayıp İstanbul’a gelmiş. Elinde adres filan yok tabi. Resmi millete göstere göstere Galata Köprüsü’nü bulmuş. O günden sonra da Köprü’de, bizimle yaşamaya başlamış.”

Avcunu açıp şöyle bir elini sallar Feylesof Yusuf. ‘Karasevda nelere kadir’ gibilerden.

“O, tuttuğu balıkları benimle paylaşmaya, üstüne her gün birer paket mendil satın almaya devam etti. Ben de karşılığında bizim köprünün korsan kitapçısından satın aldığım kitapları, ona okumaya başladım. Edebiyata pek düşkündü. Özellikle şiire. Orhan Veli’nin Galata Köprüsü şiirini ezberlemişti. Her gün mutlaka, tiyatrocu gibi elini, kolunu sallayarak okurdu.”

Burada şiirden bir bölüm okur. Bazı sözcükleri, Frenk arkadaşı gibi aksanlı söyler.

“Tekrar karşılaştıklarında onunla aynı dili kusursuz konuşabilmek için gece gündüz Türkçe çalışıyordu. Sarı bir sözlük almıştım ona. Balık tutarken kelime ezberliyordu. Arada bir sözlüğü gösterip, ‘Bundan da satmalısın sen Yusuf.’ derdi. ‘Mendille birlikte sözlük de satmalısın. İnsanının kullanmış olduğu ve kullanabileceği bütün sözcükler burada. Daha önemli neye ihtiyaç duyulabilir ki hayatta?”

Feylesof Yusuf, bu kısmı anlatırken tezgahındaki sözlüklerden birini tutup sallar, zamanında onun yaptığı gibi.

“Sisli, yağmurlu bir kış akşamı, şemsiye almaya merdiven altına inmiştim. Geri döndüğümde onu kanlar içinde oltasının dibine yığılmış buldum. Sırtıma alıp doğru Avusturya Hastanesi’ne yetiştirdim. Hemen müdahale ettiler. Neyse ki yarası pek derin değilmiş. İki tinerci cebini karıştırıp parasıyla birlikte kartpostalını da almaya kalkışınca kavgaya tutuşmuş. Kartpostalı geri almış ama bıçağı da yemiş.”

Başını ibretle sallar. Tek kaşı kalkar, bir konuda açıklama yapma ihtiyacında olduğunu belli eder:

“Onu montsuz görmedim hiç, demiştim ya… Köprüde montsuz görmedim. Hastanede gördüm mecburen. Montsuz ve şapkasız: Meğer bizim Frenk, kadınmış!”

Kendi kendine güler burada. Başını sallar uzun uzun. Burnunu çeker. Bir kez daha güler. Kimseyi görmez gözü. Eski arkadaşının karşısındaymışçasına, alaycı, şefkat dolu güler.

“Hastanede bütün gece konuştuk. Bana ikinci tavsiyesini orada verdi. Kanlı kartpostalın arkasını göstererek, ‘Kalem de satmalısın sen tezgahında.’ dedi. ‘O gece yanımda kalem olsaydı, şuraya adresini yazabilirdim. O zaman her şey çok daha kolay olurdu. İnsanlar için mendil ve sözlük ne kadar önemliyse kalem de en az o kadar gerekli.”

Feylesof Yusuf bu noktada tezgahını gösterir gururla. Mendil ve sözlüklerin yanındaki tükenmez kalemleri… “O gün bugündür, Frenk arkadaşımın sözünden dışarı çıkmadım.” diye fısıldayarak meslek sırrını açıklar.

Dinleyici dayanamaz, hikayenin sonunu merak eder. Feylesof Yusuf’un canı sıkılır ısrar karşısında.

“Aylar geçti böyle.” der, kaşlarını çatarak. “Sonra bir akşam…” derin bir ah çeker. Karşısındakini kötü sona hazırlamaya çalışan bir iki mimik yapar. “Bir akşam hiç olmadığı kadar bitkin gördüm onu. Omuzları çökmüş, beti benzi solmuş, narin gövdesi günbatımı gibi Haliç sularına düştü düşecek. Anladım hemen. ‘Onu mu gördün?’ diye sordum. Bıçak yarasını tutarak başını bir aşağı bir yukarı salladı. ‘Yanında güzel bir kadın, elinde de bebek arabası vardı.’ diye fısıldadı. Zor konuşuyordu.”

Of çeker bu kez. Dinleyici de katılır ona.

“Galata Köprüsü şiirini okuyarak hayata tutunmaya çalıştı. İlk kez bitiremedi şiiri. Yutkunarak yarıda kesti. Kanlı kartpostalı çıkardı cebinden. Yırttı, paramparça etti. Kamış takımını olduğu gibi fırlattı denize. Peşinden, içinde bir kaç balığın yüzdüğü kovasını. Yere oturdu. Sırtını köprünün demir korkuluklarına yasladı. Hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. Bir mendil açtım. Gözlerini kuruladım. Bütün gece karşısında oturdum. Aynen böyle… Gözüm üstünde. Dizim dizinde. Yanlış bir şey yapmasın diye elim kolunda.”

Pişmanlıkla sallar başını iki yana.

“Sabaha karşı uyuyakalmışım. Gözümü açtığımda elim, montunun kolundaydı. Ama o içinde yoktu. Benim tezgahtaki bütün kağıt mendilleri almış, parasını cebime bırakıp gitmiş.”

Dili damağı kurumuştur. Dinleyicisinin avcuna bozuk para sıkıştırıp, büfeden soda almasını rica eder. O arkasını döner dönmez sapsız gözlüğünü gözüne yanaştırır. Battaniyesini sırtına örter. Frenk arkadaşı hakkında bir habere rastlayabilmek umuduyla, gazeteyi satır satır taramaya koyulur.