Kadırga’da bir evde yaşıyorlardı. İki kardeş… Sıradan ev kedilerinden değillerdi. Her şeyden önce evleri sıradan değildi. Dış cephesi kısmen yıkık, duvarlarının boyaları yaprak yaprak soyulmuş, merdivenleri çökük, ahşapları çürük tarihi bir konakta doğup büyümüşlerdi.

Babalarının Mart aylarında Yenikapı ile Cankurtaran arasında turlayarak önüne gelene asılan, koca kafalı bir boş gezen olduğu söylenirdi.

Anneleri ise Meraklı Mahmure… Çöp kamyonunun içine girip kuyruğunu kaybettikten sonra almıştı bu ismi. Koca Kafa kimmiş diye yola çıktığı gün ise hamile kalmıştı. Bir Mayıs sabahı yavrularını emzirdikten sonra Kumkapı’ya balık yemeye gittiği, iskeleye yanaşmış bir teknenin ambar kapısı üstüne kapanınca, tekne ile birlikte gözden kaybolduğu anlatılırdı.

Martı ile serçeler anlatırdı bunları. Serçeler dedikoducuydu, kanatlarını aça aça, minicik kafalarını kesik kesik oynatarak konuşurlardı. İki kardeş kedi, serçelerin anlattıklarının yarısının uydurma olduğunu bilir ama her defasında onları ağızları açık dinlerlerdi.

Martının sözüne ise inanırlardı. Yüksekten uçar, her şeyi apaçık görürdü o, çünkü. Yardımseverdi de ayrıca. Kaç sefer gagasında taşıdığı balıklar, iki kardeşi açlıktan kurtarmıştı.

***

Annelerinin ortadan kaybolduğu günün ertesi, ağlamalarını işiten mahalle çocukları fark etmişti Sakız’la Cingöz’ü.

Biri çöpten bir yoğurt kabı bulmuş, öteki eve koşup içini sütle doldurmuştu. Sakız’la Cingöz yalanarak sokağa bakmış ama bir türlü aşağı inememişlerdi. Çocukların ise yukarı bakmaktan boyunları tutulmuş ama yıllar önce merdivenleri çökmüş binanın üst katına çıkmanın yolunu bulamamışlardı.

Derken Bakkal Adem çamaşır ipiyle çıkagelmiş, ipin bir ucunu yoğurt kabının tutacağına bağlamış, diğerini havaya fırlatarak kedilerin bulunduğu katın çökmüş cumbasına ait yarım pencerenin çıtasından geçirmiş ve boş ucu çekerek süt dolu kabı kedilerin bulunduğu kata çıkarmayı becermişti.

İşte, açlıktan bitkin düşmüş Sakız’la Cingöz, alkışlar arasında koca kap dolusu sütü şapır şupur mideye indirdikleri o günden sonra mahallelinin evlatlıkları olmuşlardı.

***

Kadırgalılar semtlerine sıkı sıkıya bağlıydı. Yokuşlarında, parklarında, kahvehanelerinde, camilerinde kendilerinden asırlar önce yaşamış komşuların izlerine rastlamaktan hoşlanır, modernleştikçe ruhsuzlaşan şehrin surlarının dibinde unutulmuş bu kendi halinde semtin sakini olmaktan gurur duyarlardı.

Sakız’la Cingöz’ü yalnızca sevimli kediler oldukları için değil, o yıkılmaya yüz tutmuş eski konakta yaşadıkları için de çok sevmişlerdi.

Bakkal Adem sütlerini, Titiz Kasap ciğerlerini, Balıkçı Suat istavritlerini eksik etmiyordu. Yaşadıkları konak bir Ermeni’ye ait olduğundan Papaz neredeyse Sakız’la Cingöz’ü vaftiz edecekti. Çocuklar sonunda Tesisatçı Erhan’ın desteğiyle sabit bir makaraya kavuşmuş, kedilere kolayca ve eğlenerek yemek ulaştırmanın yolunu bulmuşlardı.

***

Sakız güzelliğine pek düşkündü. Arka odalara uğramaz, bütün gün ya uyuklar ya da sokağı seyrederek tüylerini yalar, o tozlu evin içinde bembeyaz kalmayı başarırdı.

Cingöz ise annesine çekmişti. Mutfak dolaplarının, yüklüklerin, rabıtaların altından girer üstünden çıkar, bulduğu eski bir kumaş parçasıyla, kapı koluyla, misketle saatlerce oynardı. Eskiden yatak odası olarak kullanılan arka odanın duvarında ahşap bir kapak bulmuştu. Duvarla aynı renkte olduğu için ilk bakışta fark edilemeyen bu nemden yumuşamış kapağı, orayı burayı tırmıklarken keşfetmişti. O günden beri tırnakları kaşınınca soluğu kapağın önünde alıyor, mantara dönüşmüş ahşap parçacıklarının ufalanıp yere dökülmesinden yaramazca bir zevk alıyordu.

***

Evin tapusunun sahibi Madam Anush seksen beş yaşında bir Ermeni’ydi. Huzurevinde yaşıyordu. Ahşap oymacısı dedesinin, udi babaannesinin, kuyumcu babasının, semtin en güzel topiğini yapan annesinin, kunduraları Avrupa’ya ihraç edilen kocasının hatıralarıyla dolu evini tamir ettirecek gücü olmasa da onun tek tahtasına dokunulmasına izin vermiyor, badanasının her katmanı, aile albümünün sayfalarıymış gibi saklansın istiyordu.

Binayı butik otel yapmak için teklifte bulunanları, rakamı bile öğrenmeye tenezzül etmeden reddetmiş, en son bir müteahhitin bıraktığı kartviziti, ne olur ne olmaz diyerek çekmecesine koyan hastabakıcıyı azarlamıştı.

Aylar sonra, doktorunun dayanılmaz hale gelen ağrıları için hastane ve sigorta olanakları dahilinde yapılabilecek bir şey olmadığını, ancak özel terapi merkezlerinde uygulanan pahalı bir tedavi sürecinin ardından rahatlama sağlanabileceğini izah ettiği gün, aile fotoğraflarının yanında bulduğu kartviziti çekmecesinden çıkarmış, uzun uzun inceledikten sonra buruşturarak geri koymuştu.

Madam Anush’un kartviziti çekmecesinden sonraki çıkarışı, bir yaz sabahı pazar ziyaretine gelen Papaz, Bakkal Adem, Titiz Kasap, Tesisatçı Erhan ve Balıkçı Suat’la sohbetleri esnasında olmuştu. Önce mürekkebi yer yer dağılmış, kırışık kartvizite, sonra kadının acıdan çizgileri derinleşmiş buruşuk cildine bakakalan eski komşuları başlarını çaresizce öne eğmiş, ziyaretin sonuna dek hiç kimse tek kelime edememişti.

***

Kadırga’nın çocukları, yaz tatili boyunca her sabah olduğu gibi o gün de kahvaltılarını yapar yapmaz sokağa fırlamış, evlerinden getirdikleri sosis, peynir, süt ve börekleri kovaya doldurmuş, makaranın ipini çekerek Sakız’la Cingöz’ün bulundukları kata çıkarmışlardı.

Sakız, havada sallanan kovanın içindekileri patileriyle evin içine devirme ve sütü dökmeden kapağını açma konularında uzmanlaşmıştı. Yemek saatlerini bilen serçeler de makaranın dibine tünemiş kahvaltıyı bekliyorlardı.

Sakız’la Cingöz bir çırpıda karınlarını doyurdular. Serçeler kırıntıları didiklemeye devam ediyorlardı. Evin üstünde birkaç tur atan Martı, serin deniz kokusu eşliğinde yanlarına indi. Sosis artığını bir lokmada mideye indirdi. Sakız uzanmış, yalanarak tüylerini temizliyor, Cingöz yatak odasına geçmiş, kapağı tırmalayarak tırnaklarını kaşıyordu.

Derken Cingöz’ün bulunduğu yerde bir şangırtı koptu. Sanki dev bir kumbara açılmış, içindeki bozuk paralar etrafa saçılmıştı. Sakız yalanmayı, martı börek parçasını tırtıklamayı, serçeler minik gagalarını kırıntıların üzerinde gezdirmeyi bırakıp, başlarını tedirgince sesin geldiği yöne çevirdiler.

Cingöz mahcup bir ifade ve ağzında pırıl pırıl parlayan sarı, yuvarlak bir metal parçası ile çıkageldi. Ağzındakini kahvaltı artıklarının ortasına bıraktı. Martı, merakla bu parlak cisme doğru hamle yaptı. Gagasını kenarına vurması ile sarı yuvarlak metal havalandı. Evin altındaki sokakta çift kale maç yapan çocukların arasına düştü. Kısa bir şaşkınlığın ardından, kaleci parlak cismin üzerine atladı. Ayağa kalkıp kart gösteren hakem gibi, parmaklarının arasında tuttuğu nesneyi çocuklara doğru uzattı. Çocuklardan biri sarı metali kalecinin elinden kaptı. Bir kovboy filminde gördüğü gibi dişlerinin arasına sıkıştırdı. Bütün gücüyle:

“Altın bu!” diye bağırdı. Çocukların hepsi büyümüş gözlerle kafalarını kaldırıp yukarı baktılar. Sakız, Cingöz, martı ve serçeler başlarını eğmiş onlara bakıyorlardı.

***

Bakkal Adem çocukların soluk soluğa getirdiği altın görünümlü metali Titiz Kasap’a götürdü. O da heyecanla önlüğünü asıp dükkandan fırladı. Hep birlikte Kuyumcu Temel’e gittiler. Kuyumcu Temel, parlak cismi yakın gözlükleri ile uzun uzun inceledikten sonra:

“Som altın” dedi. “Böylesini çıraklığım zamanında görmüştüm en son. Nereden buldunuz bunu? Çok değerli.”

Giderek kalabalıklaşan grup Papaz’ın yanına vardı. Kısa bir toplantının ardından tesisatçı Erhan’ın Gedikpaşa’daki dükkanına gidip, uzayan merdiveni ödünç almaya karar verdiler. Erhan da onlara katıldı. Merdiveni Madam Anush’un evine dayadılar. Kaymasın diye iki kişi alttan sıkı sıkı kavradı. Balıkçı Suat güçlü kollarını açtı. “Düşersen yakalarım merak etme” diyerek Tesisatçı Erhan’a cesaret verdi. Haberi duyan gelmiş, sokak yediden yetmişe mahalleli ile dolup taşmıştı.

Tesisatçı Erhan, alkışlar arasında Sakız’la Cingöz’ün yanına ayak basan ilk insan olmayı başardı. Kedileri sırayla kucakladı. Çocukların “Öp… Öp… Öp…” tezahüratlarına karşı koyamayarak ikisini de burunlarından öptü. Sakız durumundan çok memnun görünüyordu. Cingöz ise sıkılıp Erhan’ın kucağından atladı ve yatak odasına kaçtı. İçeriden gelen şangırtı, Tesisatçı Erhan’ın dikkat kesilmesine neden oldu. Sakız’ı kucağından bırakmadan, her an çökebilecek evin sağlam tahtalarına basmaya çalışarak, sesin geldiği yöne doğru ilerledi.

Ve Cingöz’ün tırnakları ile aşındıra aşındıra nihayet sabahleyin deldiği tahta kapaktan zemine saçılmış altın yığınıyla karşılaştı.

Tesisatçı Erhan kendinden geçmiş halde naralar atmaya başlayana dek, Cingöz altınların arasında tırnaklarını kaşımaya devam ediyordu.

***

Altınlar; hem Anush’un tedavisine bir an önce başlanarak sağlığına kavuşmasını; hem de evin tahtalarını, çerçevelerini, dolaplarını, duvarlarındaki boya katmanlarını ve Madam Anush’un yüzündekiler gibi her biri başka bir yaşanmışlığı temsil eden kırışıklarını yok etmeden, oturulabilir duruma getirilmesini mümkün kıldı.

Eskicilerden Madam Anush’a en mutlu günlerini anımsatan eşyalar satın alındı. Cumbaya yerleştirilen piyanonun üstü, serçelerle martının dilediği zaman konabileceği, yemek yiyebileceği, Sakız ve Cingöz’le arkadaşlık edebileceği bir alana dönüştürüldü.

Sokak kapısının deliğinden, eskiden olduğu gibi ip sarkıtıldı. Dileyen, dilediği zaman bu ipi çekerek içeri girebilecek, Madam Anush’u ziyaret edebilecek, Sakız ve Cingöz’ü sevebilecekti.

***

Yaz tatilinin sonuna kadar aileler, çocukların kahvaltılarını Madam Anush’un evinde yapmalarına izin verdiler.

Bir sabah Martı, çocuklardan birinin getirdiği kokteyl sosisi tek hamlede mideye indirdikten sonra, Sakız ve Cingöz’e dönerek, sabahleyin Kumkapı İskelesi’nde kuyruksuz bir kedi gördüğünü söyledi.

Sakız ve Cingöz’ün evden ilk ve son çıkışları o sabah oldu. Martı sözünü bitirmeden her ikisi de ok gibi fırlamış, soluğu sokak kapısının önünde almışlardı. Anush olağanüstü bir durum olduğunu, çılgınca kapıyı tırmıklayan kedileri engelleyemeyeceğini anlamıştı. Onları çocuklara emanet edip arkalarından bir tas su dökerek uğurladı.

Serçeler, kedilerle çocukların üstünde uçuyor, Martı en önde ve yukarıda, hepsine rehberlik ediyordu.

Cumbanın penceresinden endişeyle yol gözleyen Anush bir saat kadar sonra rahat nefes alabildi. Cıvıltılı grup gittiği gibi geri dönüyordu.

Hep birlikte evin önüne vardıklarında, Anush Sakız’la Cingöz’deki değişikliği hemen fark etti. İki kedi hiç durmadan hoplayıp zıplıyor, grubun çevresinde tur atarken olmadık şirinlikler yapıyorlardı.

Derken Anush çocukların arasındaki yabancıyı gördü: Tüyleri Cingöz’e, gözleri Sakız’a benzeyen, meraklı gözlerle hiç durmadan sağı solu kolaçan eden, kuyruksuz bir kedi…

Anush, Sakız ve Cingöz’ün anneleri Meraklı Mahmure’ye kavuştuklarını ve o günden sonra hep birlikte daha büyük, daha mutlu bir aile olacaklarını derhal sezdi.

Huzurevinden çıktığından bu yana her geçen gün daha da güzelleşen yaşamı için ellerini açıp Tanrı’ya şükretti. Tırmalama seslerini duyar duymaz sabırsızlıkla kapıyı açmaya koştu.

“Teşekkür ederim James. Çok naziksin ama minibüsü bekliyorum ben.”

“Hadi Alice… O tarafa gidiyorum zaten.”

“Yine de binemem. Sen bu işten para kazanıyorsun. Hem… Biliyorsun, annem hoşlanmaz bundan.”

James, motosikletini durdurdu. Kasklı başını Alice’e yaklaştırdı. Sır verir gibi:

“Leopar inmiş John Amca’nın arazisinin arkasına.” diye fısıldadı.

Alice’in ağzı kocaman açıldı o zaman. İnci gibi dişleri ortaya çıktı. Gözlerinin içi parladı.

“Ne zaman inmiş?” diye sordu, çocuksu bir merakla. “Kim söyledi bunu?”

“İsim veremem.” dedi James. “Ama inan bu defa güvenilir safaricilerden aldım haberi.”

Alice, ellerini ovuşturdu. Boncuk boncuk terler belirdi alnında. Etrafı kolaçan etti. Ortalıkta tanıdık kimse görünmüyordu.

***

Bir dakika sonra motosikletin arka koltuğundaydı, Alice. Rüzgara karşı gözlerini kapamış, James’in beline sıkıca sarılmış, leoparı düşlüyordu.

Yıllar önce karşılaşmıştı onunla. Henüz çocukken. Köylerinin az ilerisindeki bir baranite ağacının, şemsiyeyi andıran dalları altında tahtadan bebeğini emzirirken. Öğlen vaktiydi. Annesi tarlada çalışmaya ara vermiş, kardeşini emzirmeye eve gitmişti. Hava çok sıcaktı. Çevredeki tek gölge, baranite ağacının altıydı. Tahtadan bebeğini ninni söyleyerek uyutmaya çalışırken, bir çıtırtı duymuştu, Alice. Başını kaldırınca, ağacın çalımsı dalları arasından sarkmış, usul usul hareket eden, kıvrılıp düzelen ince uzun bir şey görmüştü. Yılan sanmıştı önce. Dikkatli bakınca üzerinin tüylerle kaplı olduğunu fark etmişti.

Telaşla yere düşürdüğü bebeğini alıp kaçmaya hazırlanırken, bu kez tepesinde daha büyük bir hareket olmuştu. Kuyruğun sahibinin doğruluşunu ve dalın üzerine oturuşunu izlerken, donakalmıştı Alice.

Karnı beyazdı. Kürkü sırtına doğru kızıllaşan beneklerle kaplıydı. Benekler… Benekler… Yüzünü, ayaklarını, sırtını, kuyruğunu kaplıyor; boşluk bırakmadan ve birbirlerine dokunmadan tüm gövdesine yayılıyorlardı. Her biri eşsiz ve birbirini tamamlayan yüzlerce ilahi göz gibi Alice’in bakışlarını esir almış, kızı büyülemişlerdi.

Yüzdeki benekler arasından bir ağız açılmış ve üst çenenin iki yanında vahşi sivri dişler parıldamıştı sonra. Pembe bir dil, bembeyaz bıyıkların arasından ağır ağır uzamış, şöyle bir yalanıp geri kaçmıştı.

Alice hayatında ilk kez o an, ölümün soluğunu ve yaşamın ne muhteşem bir şey olduğunu hissetmişti. Korkmamıştı leopardan. Öyle güzel, öyle kusursuz, öyle sakindi ki; kaçmayı, ondan biraz olsun uzaklaşmayı aklından bile geçirmemişti.

Leopar ayaklanmıştı derken. Pençelerini ağacın kabuğuna geçirerek usulca inmeye başlamıştı. Ağır, asil, dengeli. Alice ağzı açık seyretmişti bu devinimi. Altından kutsal kitap sayfaları gibi inmişti yeryüzüne, leopar.

Uzayıp giden çorak arazi, ufuk çizgisi, baranite ağacı, hepsi silikleşmiş, önemsizleşmişti. Evrenin tüm gizleri leoparın beneklerinde toplanmış, Alice’e doğru akmaya başlamıştı. O an orada bulunduğu, leoparla aynı havayı soluduğu, varlığına tanıklık ettiği için şükranla dolmuştu.

Alice’in yanağından kayan gözyaşı damlası ile leopar aynı anda toprağa inmişti. Alice, onunla göz göze gelince elindeki tahtadan bebeği bir kez daha yere düşürmüştü. Leopar yaklaşıp, bebeği koklamış, sonra Alice’e yönelmişti.

Alice’in minik kalbi, göğüs kafesini adeta yumruklayarak, kaçması için yalvarıyor, ayakları ise toprağa kök salmış gibi kıpırdamadan öylece duruyordu.

Leoparın burnu Alice’inkine değmek üzereydi artık. Bıyıklarını yanaklarında, soluğunu yüzünde hissediyordu. Beneklerin ortasında iki sarı göz, mıknatıs gibi onu içine çekiyordu. Gözlerinin ortasındaki iki siyah noktacığa tutunuyordu Alice. Yoksa çoktan kaybolup gitmiş, leoparın beneklerinden birine dönüşmüştü.

Leopar bir kez daha yalanmıştı. Alice, ona dokunmak için dayanılmaz bir arzu duymuştu o an. Elini kaldırmıştı. Ama leopar çevik bir hamleyle kurtarmıştı başını. O sırada annesinin çığlığı duyulmuştu uzaktan. Leopar son kez bakmıştı Alice’e. Birbirlerine gülümsemişlerdi. Evet, öyle olmuştu.

Ve leopar koşarak uzaklaşmıştı.

Annesi Alice’i göğsüne bastırıp saatlerce ağlamıştı baranite ağacının altında. Onu nasıl yalnız bıraktığına sızlanıyor, kızını ona bağışladığı için Tanrı’ya şükrediyor, Alice’in, sırılsıklam ettiği saçlarını hiç durmadan öpüp okşuyordu.

Alice de ağlıyordu. Gözbebekleri, benekleri, yukarıdan aşağı dalga dalga akışı, yalanışı gözünün önünden gitmiyordu leoparın. Tanrı’ya leoparı yaratmış olduğu için teşekkür ediyor, bir var oluşun nasıl olup da bir başka varlığı böylesine tutkuyla okşayabildiğine akıl sır erdiremiyor, onu şimdiden deli gibi özlüyordu.

O günden sonra Alice’in içi içine sığmadı. Bir gözü hep dışarıda, aklı hep bir karış havadaydı. Leoparla olduğu kadar hiçbir erkekle (arada annesinin izniyle James’in motosikletine binip, beline sarılışlarını saymazsak) yakınlaşmadı.

***

James, John Amca’nın arazisine kadar asfaltın yanındaki toprak yolu takip etti. Çiftlik evine giden patikaya saptı. Ve evi geride bırakıp arazide ilerlemeye koyuldu. Motosikletin ön tekerleği taşlara çarpıp havalandıkça, Alice James’e daha sıkı sarılıyor, bundan hoşlanan James motoru daha da sert kullanıyordu.

“Duuur” diye bağırdı, Alice. Parmağıyla çorak arazinin ortasındaki baranite ağacını göstererek. Motordan indiler. Alice ilk o zaman fark etti, James’in gözlerinin leoparınkilere benzediğini.

Birlikte ağacın altına yürüdüler. Alice yerden bir kuru dal parçası aldı. Ağacın gövdesine yaslanarak, o gün tahtadan bebeğini nasıl emzirdiğini anlatmaya koyuldu.

Bir çıtırtı işitti Alice. Ağzı açık başını yukarı çevirdiğinde, leopar hikayesini daha önce defalarca dinlemiş James’i dalların arasında gördü.

Gülümseyerek anlatmaya devam etti. O anlatırken James uzanmakta olduğu dalın üzerine oturdu. Dört ayak üstünde ağacın gövdesine, oradan da ağır ağır, toprağa indi.

Alice heyecandan elindeki sopayı düşürdü. James eğildi. Sopayı kokladı. James yaklaştıkça Alice’in minik kalbi, göğüs kafesini adeta yumruklayarak, kaçması için yalvarıyor; ayakları ise toprağa kök salmış gibi kıpırdamadan öylece duruyordu.

James’in burnu Alice’inkine değmek üzereydi artık. Sakallarını yanaklarında, soluğunu yüzünde hissetti Alice. James’in gözleri mıknatıs olmuş, Alice’i içine çekiyordu. Gözlerinin ortasındaki iki siyah noktacığa tutunuyordu Alice. Yoksa çoktan kaybolmuş, James’in siyah derisine karışmıştı.

James pembe dilini çıkarıp dudaklarını yaladı. Alice, ona dokunmak için dayanılmaz bir arzu duydu. Elini kaldırdı. Ama James çevik bir hamleyle kurtardı başını.

Leopar ve James aynı anda baktılar Alice’e. Alice James’e gülümsedi. Evet, öyle oldu. Ve leopar koşarak uzaklaştı yanlarından. Tozu dumana katarak… Beneklerini döke döke…

Alice hıçkırarak boynuna sarıldı James’in. Arkada uzanan çorak arazi, ufuk çizgisi, baranite ağacı, leoparın hayali… Birer birer silikleşti.

Sokakta çocuk… Tek başına… Yürüyor… Yürüyor… Evleri tam karşıda… Ama ona bir türlü ulaşamıyor.

Ablası dış kapıya yaslanmış. Yolu gözetliyor. Bayramlık pembe elbisesi sırtında. Çocuğun bulunduğu tarafa bakıyor. Elini siper etmiş alnına. Ama onu göremiyor.

Hızlandırıyor adımlarını çocuk. Koşmak istiyor. Asfalt geriye kayıyor ayağının altından. Her küçük adımı onu ablasına, evine yaklaştıracağına, uzaklaştırıyor.

Sağında kaldırıma park etmiş arabalar. Solunda cumbalı, ahşap evler. Komşu teyzenin saksı dolu pervazı… Bir tuhaf; içi boşalmış, hafıza kaybına uğramış gibi her şey… Neye yaradığını, kime ait olduğunu, neyi beklediğini hatırlayan yok.

Bir çocuk var, ne istediğini bilen: Koşarak ablasının boynuna sarılmak istiyor. Onunla el ele evlerine girmek, annesinin kucağına uzanmak, saçlarını okşatmak, bir daha da hiç dışarı çıkmamak istiyor.

Sabırsızlandıkça evden daha da uzaklaşıyor. Evden uzaklaştıkça yaşamdan uzaklaşıyor.

Evlerinin bacasından ince ince duman tütüyor. Sobalarının kıyısı, çocuğun burnunda tütüyor. Ayakları buz kesiyor derken. Asfalt bataklık gibi şimdi, çocuğun ağırlaşan ayaklarını dibe doğru çekiyor.

Bağırmak istiyor çocuk. Çığlık atmak… Hıçkıra hıçkıra ağlamak… İşte tam o anda… O ağzını açtığı sırada gök gürültüsüne benzer, kulakları sağır eden bir ses duyuluyor. Bulutlar yeryüzüne iniyor. Evleri, annesi, ablası o kirli bulutların içinde kalıyor. Bulutlar gerisingeri gökyüzüne doğru yükseliyor.

Babası gibi onlar da artık görünmez oluyor.

Çocuk yapayalnız kalıyor. Hiçliğe terk ediliyor.

***

Her gece aynı kabusu görüyor, çocuk. Bazen titreyerek, bazen de kan ter içinde uyanıyor.

Sonra sabaha kadar gözünü kırpmadan, ölü gibi yatıyor. En iyi yaptığı şey bu artık. Becerebildiği tek şey… Birileri çekiştirerek yataktan kaldırıncaya kadar kaskatı, ölü gibi yatmak…

Kahvaltıda bir şeyler yemeye zorluyor kendini. Çiğniyor… Çiğniyor… Tıpkı bir türlü evine ulaşamadığı gibi lokmaları da yutamıyor.

Başka öksüz, yetim kalmış çocuklarla birlikte okula gönderiyorlar onu da. Başlar öne eğik, bakışlar ürkek… Kanadı kırık kuşlar gibi her biri.

Dünyada hiç kimse tarafından istenmediklerini seziyorlar. Sevgisizlik bazen yağmur gibi usul usul, bazen dolu gibi yumruk yumruk iniyor konteynırdan dersliklerinin çatısına.

Onlar da hiç kimseyi istemiyorlar artık. Kimseye inanmıyorlar. Bir gelecek hayal etmiyorlar. Psikologlar sevdiklerinin asla geri dönmeyeceğini nazikçe açıkladığından beri başka bir şey öğrenmek istemiyorlar.

Öğretmenler bol bol resim yaptırıyor onlara. Dünyayla ilişki kurabilsinler diye. İçlerini kapkara eden çizgiler, dışarı çıkabilsin diye. Zaman bazen kurşun gibi ağırlaşıyor kampta; biraz daha hızlı akabilsin diye…

O hep aynı resmi yapıyor: Sokakta bir çocuk. Tek başına. Yürüyor… Evleri tam karşıda. Ablası dış kapıya yaslanmış. Yolu gözetliyor. Bayramlık pembe elbisesi sırtında. Sağında kaldırıma park etmiş arabalar. Solunda cumbalı, ahşap evler. Komşu teyzenin saksı dolu pervazı… Evlerinin bacasından ince ince beyaz duman yükseliyor.

***

Bir gün yeni öğretmen neden sürekli aynı resmi çizdiğini soruyor.

“Sürekli aynı kabusu gördüğüm için.” diye yanıtlıyor çocuk.

“Sence neden aynı rüyayı görüyorsun peki?” diye üsteliyor öğretmen.

“Bir türlü eve dönemediğim için.”

İşte o an olağanüstü bir şey oluyor. Öğretmen sarılıyor çocuğa. Sımsıkı sarılıp onu göğsüne bastırıyor. Hiç konuşmadan, bastırıyor… Bastırıyor…

Çocuk ablasıyla kucaklaşıyor onun kollarındayken. Annesi şefkatle başını okşuyor. Babası bağrına basıyor…

Öğretmen bırakmıyor çocuğu, daha sıkı sarılıyor. Çocuk daha da sıkı karşılık veriyor ona… Hıçkırıyor ikisi de. Çocuğun yanakları ılık ılık oluyor.

Asfalt ileri akmaya başlıyor çocuğun altından.

Çocuk öğretmenin kucağında evine yaklaşıyor. Yaklaşıyor… Nihayet dış kapıya ulaşıyor. Merdivenleri çıkıp odaya giriyor. Sobanın dibine kıvrılıyor. Çıtır çıtır yanıyor soba. Çocuk iliklerine kadar ısınıyor. Çok geçmeden deliksiz bir uykuya dalıyor.

Öğretmen çocuğun yanağına bir öpücük konduruyor. Çocuğun büzüşmüş, minicik kalmış yüreği o öpücükle tomurcuk gibi açılmaya başlıyor.

***

Ertesi sabah çocuk koşarak öğretmenin yanına geliyor. İlk kez onun gözlerini ışıldarken görüyor öğretmen. Çocuk elindeki kağıdı ters çevirip, çizdiği resmi gösteriyor:

Sokak boş… Sağda kaldırıma park etmiş arabalar. Solda cumbalı, ahşap evler. Komşu teyzenin saksı dolu pervazı… Evleri tam karşıda. Bacasından ince ince beyaz duman yükseliyor. Dış kapının önünde bir yetişkin dikiliyor. Saçı giysisi aynı öğretmen. Yanında çocuk… Çocuğun yüzünde kocaman bir gülücük çizgisi. Evin kapısı ardına kadar açık. Çocuk, öğretmenin elini tutmuş. Bir adımı eşiği aşmış, içeri giriyor.

Çocuk… Eve dönüyor.

Seviyordu be, heyt! Hem de ne sevmek. Serçe parmağına, saç diplerine, burun direğine kadar… Böyle oluyormuş demek insan. Kalbi bir kurtulsa göğüs kafesinden, martılarla yarışacak. Çığlık ata ata, Boğaz’a dala çıka…

Sokak köpeklerine sarılmamak, yaşlıların ellerinden öpmemek için zor tutuyordu kendini. Kestanecinin al yanaklarından makas almamak… Polislerle halay çekmemek için…

Evsizleri banklarından kaldırıp, uzun uzun anlatmak istiyordu. Başka hiçbir şeye ihtiyacı yoktu çünkü insanın; bir kez olsun gerçekten sevebilselerdi, evsiz sayılmazlardı onlar da artık. Tıpkı diğerlerinin hayatlarına öylesine polis, kestaneci ve yaşlı olarak devam edemeyecekleri gibi.

***

Saat gece yarısını geçmişti. O otobüse bineli, hareket eden aracın ön camından narin elini sallayalı üç saat olmuştu demek… O zamandan beri yürüyor, yürüyordu. Arada konuştukları hassas bir konu, ellerinin yanlışlıkla birbirine dokunuşu, canım yüzünü çevirip gülümseyiverişi filan gözünün önüne geldiğinde, aniden koşmaya başlıyordu. Koşuyor, koşuyor, koşuyordu. Uçaklar gibi, koşup koşup sonunda yükselebilecekmiş gibi hissediyordu.

Nerede olduğunu, nereye gittiğini bilmiyordu. Sürekli yokuş aşağı iniyormuş gibiydi. Aynı noktadan birkaç kez geçtiği oluyordu. Umursamıyordu bunu. Duraksamıyordu. Eve gitmek istemediğini biliyordu. Bu gece uyuyamayacağını. Aşk nöbetine yakalanmıştı. Ayakta tedavi olmaya çalışıyordu.

Hava giderek soğuyordu. Ellerini ceplerinden çıkarıp kulaklarına götürdüğünde hissediyordu bunu. Ama ayaz içine işlemiyordu. Alev alev yanıyordu çünkü. Göğsünde büyüyen korla tüm şehri ısıtabileceğini hissediyordu.

***

Dehlizi andıran bir sokakta olduğunu fark etti, ürpererek. Geceleri bir başına bırakılan, dizlerini karnına çekerek saçak altlarında, depo girişlerinde uyumaya çalışan, aşkla sevdayla hiç tanışmamış bir çıkmazda.

Kepenklerini indirmiş elektrikçi ve nalburların arasında ilerledi. Sokak lambaları sarımsı zayıf ışıklar üretiyor, yanmayan lambalar yüzünden on beş yirmi metrede bir aydınlık kesintiye uğruyordu.

Herkes gibi, her şey gibi, o sokak da güzel görünüyordu gözüne. Etrafta hiç kimsenin bulunmaması aşkını bağıra çağıra haykırmasına izin veriyor; güçsüz feri mum ışığı gibi titreyen sokak lambası, romantik duygularının hepten kabarmasına yol açıyordu.

Köşedeki lambanın altında durdu. Gözlerini kapadı. O’nun gözleri belirdi zihninde. Dudakları o gözleri öpmek istercesine büzüştü. Yüzü hülyasız gökyüzüne döndü. Bir sırrını paylaşacakmış gibi elektrik direğine yaklaştı. Kalbinin ritmine kulak vererek, sesini sokakla bir denize doğru uzayıp giden binaların cephelerine çarptırarak şarkısına başladı:

“Güzel bir göz beni attı, bu derin sevdaya…”

Bulutlar hareketlendi usul usul. Tam üstünde gökyüzü aralandı; ışıl ışıl yıldızlar açığa çıktı. Bir yavru kedi uyandı, şarkıya. Kendini sevdirmeye geldi.

Elektrik teline tünemiş iki kumru, önce tedirgin oldular. Gövdelerine gömdükleri başları, boyunlarının ucunda yükseldi. Telaşla sağa sola çevrildi. Delikanlı, yavru kediyi kucağına alıp içtenlikle şarkısına devam edince, iyice birbirlerine sokuldular.

“Benziyor şimdi benim ömrüm, uzun rüyaya.”

Elektrik direğinin tam karşısındaki binanın en üst katında bir pencerenin ışığı yandı. Peşinden yanındaki. Delikanlının gözleri kapalıydı. Fark etmedi haliyle. Gövdesi öne doğru eğiliyor, elleri sözleri destekliyor, sesi giderek içleniyordu.

“Yari karşımda görsem de dalarım hülyaya…”

Aydınlık iki camda birer insan gölgesi belirdi. Pencereler sırayla açıldı. Bir kadın, bir erkek başı uzandı dışarı. Sesin kaynağını birbirlerine gösterdiler. Fazla oyalanmadan, gözden kayboldular.

Delikanlı yüzünü gökyüzüne çevirdi. Gözlerini araladı. Yıldızlar parlayarak başından aşağı yağmaya başladılar. Ya da ona öyle göründü. Elektrik telinin üzerindeki kumrular çarptı gözüne. Usul usul sallanarak şarkısına eşlik ediyorlardı. Yavru kedi başıyla delikanlının elini okşuyordu.

Sevgilisinin gülüşü geçti gözlerinin önünden. O da güldü. Kendisine gülememişti böyle dolu dolu, hayaline güldü.

Şarkının son bölümüne girmeye hazırlanıyordu ki, bir piyanonun tuşuna basıldı. Issız sokak piyanodan yükselen notalarla çınlamaya başladı.

Tanrı çalıyor sandı ilkin. Başını göğe doğru kaldırdı.

Şimdi de keman eşlik ediyordu piyanoya.

Ellerini iki yana açtı. Bulunduğu yerde dönerek müziğin kaynağını aradı. Gözleri etraftaki karanlık, dökük binaları hızla tarıyor, sokağın derinlerindeki karaltılarda ipucu arıyordu.

Bakışlarını bir kez daha gökyüzüne çevirmeye hazırlanırken gördü onları. Bölgeyi esir almış karanlığın tepesinde yan yana iki pencere, bir çift göz gibi ışıldıyordu. Pencerelerden birinin gerisinde bir kadın keman çalıyordu. Diğerinde ise sandalyeye oturmuş bir ekeğin omuzdan yukarısı gözüküyordu. Müziğin ritmine göre adamın başı hareket ediyordu.

Piyanoyla keman onun şarkısını çalıyorlardı.

Ahh, hiçbir şeye şaşırmayacaktı artık! Gözlerini kapattı, söylemeye devam etti.

“Benziyor şimdi benim ömrüm uzun rüyaya.”

Göz kapaklarının altından yaşlar akıyordu. Aşkı sesinde hayat buluyor, yukarıdan dökülen yıldızlı notalarla buluşuyor, sokağın duvarlarına çarpa çarpa sevgilisinin uzun rüyasına uzanıyordu.

İnsan bir kere sevmeye görsün; bütün evren etrafında kenetleniyordu.

 

 

 

GÜZEL BİR GÖZ BENİ ATTI BU DERİN SEVDAYA

Beste: Osman Nihat Akın

Sevmemesi gerekenleri sevmeyi severdi. Sigarayı… Babasını… Tırnak kemirmeyi… Mustafa’yı…

Bütün gün arı gibi işlenir, müşterinin seyreldiği akşamüstü saatlerinde kapının önündeki masaya ilişir, mutfaktaki ocakta yaktığı sigarasından derin bir fırt çekerdi. Yeşile çalan gözlerini sabit bir noktaya diker, sevmemesi gerekirken sevdiği ve bundan acıyla karışık haz duyduğu şeylerden biri hakkında düşüncelere dalardı.

Babasını düşünürdü mesela. Siması belleğinde yoktu. Evde konuşulmazdı onun hakkında. Annesiyle anneannesi bütün resimlerini yakmışlardı. Uzunca boylu, kara kaşlı, kara gözlü olduğunu biliyordu. Bir de rakı içtiğini. Bu kadarı Mustafa’ya aşık olmasına yetmişti. Bir de hayalperest, sorumsuz, tembel olduğunu çıkarmıştı arkasından konuşulanlardan. Annesinde değildi yani kabahat. Babası olacak havai, kime denk gelse aynı haltı yiyecekti.

Çalıştığı ufak balık lokantasında rakı içenlerden birinin babası olduğunu hayal ederdi sık sık. Çökük avurtlu, kömür karası gözlü, öğlen vakti midye dolma eşliğinde tek kadeh atan esrarengiz adamın, örneğin. Ya da Necmettin Bey’in sık sık uzaklara dalan, bir oturuşta bir büyük içen yakışıklı çocukluk arkadaşının… Koluna taktığı meşrep kadınları kahkahaya boğan, saçları hep ıslak ve geriye yatık Gırnatacı Osman’ın…

Tam babasının takılabileceği bir mekandı, lokanta. O yüzden iki misli mesai yapıyor, parasını düzensiz, çoğu zaman eksik alıyor, yine de ayrılmayı aklının ucundan geçirmiyordu. Müşterileri tanıdıkça; sert kabuklarının altında soğan yaprakları gibi yumuşayan inatçı, küskün, çocuksu katmanları keşfettikçe; insanın yazgısındaki zaafları ne boğabildiğini ne de taşıyabildiğini anladıkça; lokantaya ve babasına daha çok bağlanıyordu.

***

Bir akşamüstü Mustafa çıkageldiğinde, o yine parmaklarının arasında sigarasıyla dalıp gitmişti. “Kalk kız, gidiyoruz.” dedikten sonra eliyle rüzgarı kesip sigarasını yaktı, Mustafa. Karşısındaki sandalyeye oturdu.

Suyun altından bakar gibi gördü Mustafa’nın yüzünü. Parlak, bulanık, dalga dalga… Sesini işitiyor ama anlayamıyordu.

“Kalk, dedim. Gidiyoruz.” diye üsteledi delikanlı.

Bu defa Mustafa’nın uzun süre bakarsa asla hayır diyemeyeceği, çakır gözlerini gördü tüm berraklığıyla. Tok, kadife sesi kulağını okşadı.

“Delirdin mi sen?” diye çıkıştı, kızmakla gülümsemek arası şaşkın bir ifadeyle. “Nereye gidiyoruz? Daha dört saat var mesainin bitmesine.”

Mustafa’nın sürekli yapılmaması gerekeni zorlaması, aniden ortaya çıkıp günaha çağırması onu hem ürkütür hem de heyecanlandırırdı.

“Çabuk olmamız lazım.” dedi Mustafa. Şakası olmadığını göstermek için tek kaşını kaldırdı. “Sen toparlan. Ben patronla konuşurum.”

Sözünü bitirir bitirmez sigarasını kül tablasına bırakıp kasaya doğru yürüdü. Patron gözlüklerinin üstünden ters ters bakarak, emanet kızı sürekli yoldan çıkarmaya çalışan hayta delikanlıyı kovalamaya hazırlandı.

Ama işittiği her neyse, kaşlarının kalkmasına, gözlüğünün burnunun ucuna düşmesine neden oldu. Dikkatle dinledi. Başını aşağı, yukarı salladı. Ve oturduğu yerden kıza gidebileceğini işaret etti.

***

Yarım saat sonra Arnavutköy’ün ara sokaklarından birinde, ufacık bir balıkçı lokantasının dış masasına oturmuş, birbirlerine bakıyorlardı.

“Eee?” dedi kız. Ne olup bittiğini hala öğrenemediği için sinirlenmesi gerektiğini düşünüyor ama Mustafa’nın bu deli hallerine bayıldığından gülümsememek için kendini zor tutuyordu.

“Dur, patlama!” dedi Mustafa. “Önce yiyecek bir şeyler söyleyelim.”

O sırada önlüklü bir adam, lokantanın kapısından çıktı. Yalpalayarak masalarına yaklaştı. Uzunca boylu, kara kaşlı, kara gözlüydü. Mustafa altmış yaşına geldiğinde herhalde bu adama benzer diye geçirdi içinden, kız… Adamın saçları kırlaşmış, derisi buruşmuştu. Nefesi rakı kokuyordu. Gözbebeklerinde her an bir şaka patlatacakmış gibi muzip bir pırıltı taşıyordu.

“Hoş geldin evlat” dedi, Mustafa’ya göz kırparak. “Sen de hoş geldin, hanım kızım.” diye devam etti. “Mustafa senden çok bahsetti.” Bir adım geri çekildi. “Ama az bile söylemiş hani…” deyip gözlerini kocaman açarak hem Mustafa’nın hem de kızın gönüllerini aldı.

Kızardı kız. Önüne baktı. İçi içine sığmıyordu. Filmlerdeki gibi şeyler oluyordu, o akşamüstü.

“Bir kalamar alalım Baba” dedi, Mustafa. Kız gözlerini açarak, “Iıh” işareti yapmaya kalktı.

“Bir karides. Bir de bol peynirli mevsim salata.”

Kız durmadan başını iki yana sallıyordu. Mustafa’nın hiçbir gün bunları ödeyecek parası olmamıştı. Kendi cüzdanı da tamtakırdı; bir buçuk aydır maaşını alamıyordu.

“Bana bir duble rakı. Küçük hanıma da bir bira.”

“Hay hay…” dedi adam. Mustafa arkasından bağırdı:

“Vedat Baba… Bir de beyaz peynir alayım rakıyla.”

Vedat… Kızın babasının adıydı. Ona hiç bu kadar yaklaştığını hissetmemişti.

Daha bira gelmeden başı tatlı tatlı dönmeye başlamıştı. Öyle bir esriklik sarmıştı ki benliğini; kendini bu dünyaya, bu şehre, bu semte, bu küçük balıkçı masasına, Vedat Baba’ya, Mustafa’ya, her şeye, herkese ait, her şeyle bütün hissediyordu.

Hiç soru sormadı Mustafa’ya. Ne Vedat Baba’nın geçmişi; ne o saatte orada ne aradıkları; ne de neyine güvenip en pahalı ara sıcakları sipariş ettiği hakkında…

Yalnızca bakıştılar. Rakılarını, biralarını yudumladılar. Birbirlerine kalamar, karides yedirdiler. Kah baygın, kah çapkın, kah şımarık, gözlerini gözlerine nişanladılar.

Gülmekten masayı devireceklerdi bir ara. Bir ara öpüşeceklerdi neredeyse.

Hava kararmaya yüz tutup, kız istemeye istemeye, artık kalkmaları gerektiğini fısıldadığında:

“Şey… Bir şey diyecektim kız sana.” diye lafa girdi Mustafa.

Ciğerini dumanla doldurup devam etti: “Vedat Baba ile yeni tanıştık. Ama yanında büyüdüm sanki. Öyle baba adam.”

Kız başını salladı.

“Bu aralar sıkışmış biraz. Biraz da alkolik laf aramızda. Alışveriş, bulaşık, aşçılık, servis, hesap, kitap… Yoruluyor artık, hepsine yetişemiyor. ”

Rakısını fondip yaptı.

“Bana ortaklık teklif etti.”

Gözlerini kızınkilere dikti. Parmaklarıyla yanağını okşadı:

“Bana biraz destek çıksan, gülüm… Konuştum Vedat Baba’yla, taksit de yapacak.”

Kız, gözlerini kaçırmaya çalıştı. Mustafa buna izin vermedi.

“Yarın başlıyorum burada çalışmaya. Sen de her ay bir teklik atarsan…”

“Olmaz” diye itiraz etti kız. “Annemlere ne derim?”

‘Hayır’ diyemeyeceği gibi keskin ve parlak baktı kızın gözbebeklerine.

“İşler kesat, dersin… Paramı veremiyor patron, dersin… Sonra toplu alıcam dersin…”

Çenesinden tutup, bakışlarını kaçırmasını engelledi kızın.

“Seneye senetler bitince de isterim seni anneannenden. O zamana işleri iyice büyütmüş oluruz. Sen de burda başlarsın. Hep beraber çalışırız, evelallah.”

Kızın başı fıldır fıldır dönüyordu. Uzaktan vapur, martı sesleri geliyordu. Tatlı bir meltem yalıyordu yüzünü.

Yeşile çalan gözlerinin renginde, Boğaziçi gibi gülümsedi.

“Hep beraber çalışırız, derken…” Saatler sonra ilk sorusunu sordu:

“Vedat Baba da devam edecek, değil mi?”

***

Sevmemesi gerekenleri sevmeyi severdi. Şimdi onlara bir de Vedat Baba eklenmişti.